Cień wiatru recenzja

Gdy przechodzimy obok Cmentarza Zapomnianych Książek, wrażliwy nos może poczuć zapach kurzu i starych kartek. Książki, których nikt nie chce, oprócz tej jednej, wybranej osoby, wołają ku niej, by wreszcie je zobaczyła - i zaadoptowała. I jest to miłość na całe życie.

Książka o tytule "Cień wiatru" to nie tylko adoptowane dziecko Daniela Sempere, który, ogarnięty marzeniami o innym życiu i zaintrygowany przeszłością autora, pędzi we mgle, by dotrzeć do sedna sekretu otaczającego pisarza. To także książka, która prawdopodobnie była mi pisana, dokładnie tak, jak jej odpowiednik był pisany Danielowi.

Jedno słowo. Piękna.

Zazwyczaj trzymam się gatunku fantasy, jednak już pierwsza kartka książki sprawiła, że ciarki przeszły mi po plecach. Ten styl... jakbym szła wieczorem pustą - lub prawie pustą - ulicą, dawno temu, w latach czterdziestych, wdychała powietrze znad rzeki i marzyła o czymś nieokreślonym. Styl Zafóna to malarstwo w czystej postaci.

Daniel Sempere jest ciekawym bohaterem. Z jednej strony jego zachowanie, czasami niezbyt rozważne, dziecinne wręcz, drażniło mnie, jednak wciąż zacierałam łapki na kolejne jego przygody i jego przemyślenia. Człowiek-paradoks, lubi się go, a jednocześnie nie lubi. Jestem ciekawa, ilu czytelników miało takie samo odczucie?

Ważną bohaterką tego malarsko napisanego dzieła jest też sama Barcelona. Miasto pod rządami okrutnego wymiaru sprawiedliwości, ledwo podźwigające się z wojennej pożogi. Miasto chcące mieć nadzieję na lepsze jutro - ale kiedy ono nastanie? Wraz z bohaterami poznajemy okrucieństwo policji, przemykamy malowniczymi uliczkami czy zanurzamy się w prostym życiu ubogich dzielnic. Barcelona - możemy ją poczuć, znienawidzić i pokochać.

Zafascynował mnie Carax. Bardzo bym chciała dowiedzieć się treści tytułowego "Cienia Wiatru". Czuję, że charakter pisarza przelewał się przez karty, mamiąc młodego Sempere i sprawiając, że zapominał o całym świecie.

Bardzo podobały mi się wspomnienia - snute przez księdza czy opiekunkę stają się częścią tajemnicy i jeszcze ją pogłębiają, zamiast wyjaśniać. To powoduje, że nie można przestać myśleć o Caraxie.

Piękna powieść. Dla mnie stanowiła jednocześnie wielką zagadkę i stała się na okres czytania moją obsesją. Nieczęsto spotykam książki tak boleśnie i namacalnie cudowne i to nawet pomimo trudnych czasów, które opisuje.