Zamknięty pokój recenzja

Prowadzone równolegle dwie sprawy: napadu na bank i samobójstwa samotnego człowieka. W obu wypadkach jest wiele nieścisłości, a to w opisie zdarzenia przez świadków, a to przez zaniechania policjantów. I to co na pierwszy rzut oka może uchodzić za samobójstwo okazuje się morderstwem, które zostaje przydzielone Beckowi, wracającemu do służby po wielomiesięcznej przerwie. Od razu dostrzega uchybienia i wzywa osobę odpowiedzialną za mylne przesłanki w sprawie. Za to inni skupiają się na rabunku, gdyż napady na bank w ostatnim czasie rujnują skutecznie wizerunek dochodzeniówki.

Wszystko zostało utkane z typowym podejście Autorów do rzeczy. Na próżno wyczekiwać, aż zaczną się policyjne pościgi, prowadzenie super operacji czy badań na potwierdzenie hipotez śledztwa. Biorąc do ręki książki tej pary trzeba sobie najpierw uzmysłowić, że akcja ich kryminałów dzieje się na początku lat 70-tych i nie możemy wymagać by technicznie prowadzone sprawy były na wysokim poziomie. To książki dla lubiących odkrywać inny poziom kryminału, jeszcze w starej rzeczywistości, gdy o Jamesie Bondzie nikt nie myślał.
Za to czytelnik zetknie się tu z humorem, momentami powalającym, choćby w przypadku opisywania przez świadka osoby rzekomo napadającej na bank, a potem śledzenia nagrania z banku, gdzie jedyne co udało się uchwycić to kolegę z policji załatwiającego tam akurat sprawę. Taaak, technika była wówczas dość zacofana, za to czytelnik może się pośmiać z zaistniałych sytuacji. Przeprowadzona akcja pojmania w mieszkaniu podejrzanych to totalna masakra, jak z parodii filmu "Szklana pułapka". Trudno doczytać scenę, bo łzy śmiechu przysłaniają tekst. Zresztą równie porywający jest sam moment obmyślania planu ujęcia, jak to sobie wyobraża w postaci różnych wariantów genialny Buldożer Olsson.

Wszystko to wskazuje na ułomności grup dochodzeniowych, wymyka się wszelkiej logice zdarzeń, ale jest wielce prawdopodobne, że właśnie taki stan rzeczy istniał w ówczesnej Szwecji, ponieważ w książce autorzy podkreślają, jak źle jest odbierana przez społeczeństwo praca policji. I tak na prawdę wolno, acz skutecznie, działa jedynie Martin Beck, który nie lubi fuszerki i wszystko poddaje głębszej analizie. Chociaż nie znajdziemy tu portretu super gliniarza, jest coś czym i dziś powinni odznaczać się policjanci, a mianowicie umiejętnością analityczną, dedukcją, bo na nic komputery i rewelacyjny sprzęt jeśli człowiek mało myśli i nie potrafi wyciągać wniosków.
W sumie książka na dwie godziny, ale śmiać się można jeszcze długo potem, gdy się ją skończy.