Oona kontra życie recenzja

Ile razy myśleliśmy sobie, że super by było podróżować w czasie? Kto z nas nie marzył o cofnięciu czasu i zmianie jakiejś decyzji lub przeżyciu ponownie fascynującej, szczęśliwej i ważnej chwili? Kto z nas nie zna filmu z szalonym doktorkiem – wynalazcą Emmettem Brown „Powrót do przyszłości”? Chętnym na takie eksperymenty radzę sięgnąć po „Oona kontra życie”, może po przeczytaniu książki część osób stwierdzi, że podróże w czasie nie są dla nich…

Oona to piękna, młodziuteńka, uzdolniona dziewczyna. Zakochana po same uszy z dobrymi perspektywami na przyszłe lata, zamiast w Nowym Roku obchodzić ze swoimi znajomymi swoje 18 urodziny, budzi się o 32 lata starsza… Szok nie tylko psychiczny, ale również cywilizacyjny i technologiczny, sprawia, że nie wie, w co ma wierzyć i komu ufać, obawia się o swoje zdrowie psychiczne. Po 12 miesiącach znów w swoje urodziny w Nowy Rok trafia do innego czasu i innych lat. Oona staje się nikim innym jak turystką podróżująca po własnym życiu. Nigdy nie wie, jaki będzie kolejny przeskok. Czy pozna swoje życie, jako mentalna 20- latka czy jako 50- latka z młodą, niedoświadczoną duszą i sercem? Mimo wszystko dziewczyna stara się z danego roku czerpać maksymalnie. Albo się bawi do upadłego, eksperymentując, z czym się da, albo podróżuje, albo nadrabia zaległości w muzyce, filmach, kulturze. Każdej wersji „siebie” zostawia list ze wskazówkami, ale jak sama Oona to ujęła „bez spoilerów”, by móc w pełni odczuwać każdą minutę życia.

Historia to była zakręcona, ale niebanalna. Zarówno pomysł na surrealistyczną fabułę, jak i wykonanie było na dobrym poziomie. Bardzo polubiłam humor, jakim operowała Autorka. Nie wszystkie przeskoki mnie ujęły, ale każdy był potrzebny, by Oona mogła pojąć sens życia. Mieć wzloty i upadki, przeżyć dobre i bardzo złe chwile. Zacząć rozumieć, na czym polega życie, co w nim powinno być ważne, co nadaje mu sens i jaka jest jej rola we wszechświecie. Oona wciąż się uczyła czerpania radości z chwili, która właśnie trwa. Popełniała błędy i uczyła się na nich, jak również uczyła się trudnej sztuki cieszenia się z każdego momentu, który mija bezpowrotnie.
Książka bardzo mnie ujęła. Myślałam, że to będzie odgrzewany kotlet - dzień świstaka w kolejnej odsłonie, ale na szczęście się myliłam. Historia zmusiła do refleksji, była momentami zabawna, ekscytująca, mądra i wzruszająca. A przede wszystkim była optymistyczna.

Uważam, że na Margaritę Montimore należy zwrócić baczną uwagę. Wniosła na rynek pewien powiew świeżości i oryginalności. Czy chciałabym jak bohaterka w każdy dzień Nowego Roku przeskakiwać w czasie? Myślałam, że tak. Jednak po lekturze książki stwierdziłam, że wolę, by moje życie biegło chronologicznie, ale jednocześnie historia Oony nauczyła, żeby czerpać z każdej chwili pełnymi garściami!

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Słowne (dawniej Burda Media)