Sztejer recenzja

Sztejer to zawodowy zabójca. Podejmie się każdego, było dobrze płatnego zadania. I to jest w zasadzie jedyny pomyśl autora na książkę, a właściwie na 3 tomy opowieści o losach Vincenta Sztejera. Nasz bohatera wędruje sobie po postapokaliptycznym świecie, gdzie na każdym kroku trafić można na morderczego utopca, krwiożerczego ghula czy Wyklętego. Nasz bohater natyka się na potwory, które likwiduje lub ludzi którzy chcą go dopaść. W przerwach tarza się w luksusie i rozpuście, zatrzymując w miastach oferujących wyżej wymienione usługi na wysokim poziomie. W głowie mu tylko walka i baby.

Autor skąpi nam szczegółów dotyczących świata powieści, oraz występujących postaci. Domyśleć się można, że nastąpiła katastrofa, może wojna biologiczna, w wyniku której część ludzkości zamieniła się w krwiożercze potwory, izolowane w wydzielonych strefach. Sporo gatunków uległo mutacji. Sztejer też nie jest do końca człowiekiem. Ale czym w takim razie jest? Tego autor nie zdradził. W ogóle o naszym bohaterze wiemy bardzo niewiele, autor zbyt poskąpił informacji. Niestety barak szczegółów, opisów, klimatu, powoduje, że otrzymujemy uniwersum nijakie, takie bardziej z książeczki dla niegrzecznych dzieci. I opisy walk lub bardziej pieprznych scen, wcale tego obrazu nie zmieniają.

Na uwagę za to zasługuje warsztat pisarski Roberta Forysia. Bardzo sprawnie konstruuje fabułę, wątki są logiczne, akcja toczy się żwawo, nie brak także humoru. Sceny walki są brutalne, krwawe, bardzo plastyczne.
Nie mogę powiedzieć, że opowieści o Sztejerze są złe. One są tylko zbyt sztampowe, ograne do bólu. Wszystko to już było i to niejeden raz. Dlatego dla mnie to po prostu dobre czytadło. Czyta się szybko i równie szybko zapomina.