Pocałunek śmierci recenzja

Doszłam do wniosku, że napisanie dobrej książki grozy wiąże się nieodmiennie z umiejętnością tworzenia klimatu, kreślenia plastycznych, wiarygodnych opisów i budowania napięcia. Potrzeba pewnej dozy niedopowiedzenia, budowania fabuły na ludzkich lękach, często bardzo pierwotnych i niedookreślonych. Marcus Sedgwick świetnie radzi sobie ze wszystkimi wymienionymi przeze mnie elementami.

W powieści Pocałunek śmierci głównym bohaterem jest młody chłopak Marco, który po otrzymaniu listu wyrusza do Wenecji w poszukiwaniu zaginionego ojca – lekarza. Po przybyciu na miejsce okazuje się, że autorem listu jest nastolatka, córka człowieka, którego z bezsenności i omamów miał leczyć ojciec Marco. Młodzi postanawiają wyruszyć na poszukiwania zarówno lekarza jak i lekarstwa dla ojca dziewczyny. Ich tropem podąża prastare zło, oraz mężczyzna, który od lat próbuje je unicestwić.

Prostą w zasadzie fabułę Sedgwick osadził w osiemnastowiecznej Wenecji w czasie słynnego karnawału. Piękne, stare, często zaniedbane wille i pałace, noszące jeszcze ślady przebrzmiałego przepychu i bogactwa, duszna oraz pełna tajemnic atmosfera to niewątpliwie wielkie zalety tej książki. Mroczne zło, które opanowuje miasto przedstawione jest w subtelny i pełen niedomówień sposób, stanowiąc wariację na temat znany, i wydawałoby się, całkowicie wyeksploatowany.
Akcja toczy się szybko, wydarzenia następujące po sobie są konsekwencją wyborów dokonywanych przez Marco i Sorrel, nie dopatrzymy się tu chaosu czy braku logiki – fabuła jest prosta i przemyślana.
Mimo, iż bohaterami powieści są młodzi ludzie, Pocałunek śmierci nie stanowi kolejnej paranormalnej młodzieżówki, grupą docelową jest tu dorosły czytelnik, któremu książkę tę serdecznie polecam.