Szpital dla psychopatów recenzja

„Tutaj właśnie żyją nasi pacjenci, w tym dziwnym, szalonym, chaotycznym świecie emocji”

„Szpital dla psychopatów” – mówiąc szczerze, tytuł był pierwszym, co przyciągnęło moją uwagę. Potem zerknęłam na opis i przepadłam totalnie. Uwielbiam takie tematy w reportażach, więc z wypiekami na twarzy usiadłam do tej lektury. Cóż, okazało się, że książka jest nie dokładnie o tym, o czym myślałam.

Doktor Seager właśnie zaczyna swój staż w „Śmietniku” – szpitalu psychiatrycznym, do którego trafiają wyrzutki społeczeństwa. Czas spędzony w tym miejscu na stałe odcisnął na nim piętno.

Recenzję muszę zacząć od psioczenia. Opis książki zdecydowanie mówi nam, że dostaniemy w niej opisy spotkań z najmroczniejszymi seryjnymi mordercami, psychopatami. Bestiami w ludzkiej skórze. No i dostajemy tych przypadków aż… jeden. To jest główny minus tej historii. Liczyłam na więcej takich drastycznych historii.

Jednak to nie tak, że książka jest zła. Bo po trudnym początku, który trochę mi się dłużył, historia zupełnie mnie wciągnęła. Doktor Seager opisuje nam osoby z różnymi chorobami psychicznymi. Co najważniejsze nie skupia się na ich chorobie. Skupia się na nich. Na nich jako na ludziach.

Motywem głównym książki jest traktowanie osób chorych psychicznie przez społeczeństwo. Seager pokazuje, jak inni umywają sobie ręce od tego „problemu”. Jak chorzy psychicznie są odsuwani, odpychani. Pokazuje, że nawet najbliżsi są w stanie odsunąć się od takiej osoby, ponieważ nie pasuje do idealnego obrazka.

Wszystkie opisane historie w książce mną wstrząsnęły. Niektóre sprawiły, że się wzruszyłam, inne, że byłam zła. Jeszcze inne sprawiły, że nie dowierzałam w to, co czytam. Niektóre były trochę podkoloryzowane, a inne przerażająco prawdziwe.

Zdecydowanie podoba mi się to, że Autor pokazał ich ludzką stronę, sprawił, że nie patrzymy na człowieka poprzez pryzmat jego choroby. Przez całą opowieść pokonujemy wiele trudności razem z Autorem, który też miał problem ze zrozumieniem niektórych potencjalnie oczywistych rzeczy.

Słowem, które opisuje tę książkę, jest „empatia”. Jest to nadrzędna umiejętność, którą powinien cechować się dobry psychiatra. I jak w swej książce podkreśla Seager, da się jej nauczyć, ale to długa i męcząca droga.

Wiele razy Autor podkreśla, jak ważne jest zrozumienie. Jak ważne jest nieoczekiwanie niczego. Osoby z chorobami psychicznymi opisanymi w tej książce, są zamknięci w pułapce własnego umysłu. Sprawia to, że społeczeństwo piętnuje je i skazuje na śmierć w samotności, w biedzie, bez domu, rodziny i przyjaciół.

Bardzo podobało mi się także zahaczanie o życie osobiste Autora, które stanowiło zupełną przeciwwagę. Tym bardziej historie pacjentów „Śmietnika”, wydawały się tragiczne.

Zdecydowanie nie jest to książka, z której nauczycie się wiele o psychiatrii. Nie jest to podręcznik ani żadne opracowanie naukowe, więc tego po niej nie oczekujcie. Jest to historia o lekarzu, który po pracy na SOR-ze, zaczyna zajmować się ludzką psychiką.