Szkocka Diablica recenzja

Szkocka diablica Anny Tuziak to druga część serii Deja Vu, będąca kontynuacją losów Brice, kobiety żyjącej we współczesnym świecie, która dziwnym trafem przeniosła się do XVI-wiecznej Szkocji. Niestety, nie czytałam poprzedniej części i bardzo nad tym ubolewam. Sądzę, że znalazłabym tam odpowiedzi na pytania, które pojawiły się u mnie w trakcie lektury II tomu.

Tak naprawdę trudno odnieść się do fabuły tej książki z uwagi na możliwość spojlerowania. Jeśli ktoś zdecydowałby się sięgnąć po pierwszy tom (tak jak ja powinnam była zrobić) to jakakolwiek znajomość wydarzeń z drugiej części byłaby niepożądana.

Przyznam, że mam mieszane uczucia względem tej książki. Jeszcze zanim przystąpiłam do czytania spotkałam się z uwagą, że autorka zainspirowała się tak słynną ostatnimi czasy powieścią Obca Diany Gabaldon. Osobiście, mogę się poszczycić znajomością tylko pierwszego tomu tej serii i uważam, że jedyne podobieństwo z książkami Anny Tuziak to podróż w czasie i osadzenie miejsca wydarzeń na tym samym obszarze. Długo dopatrywalam się podobieństw między bohaterami, jednak takowego nie znalazłam.

Z początku główna bohaterka, tytułowa szkocka diablica, wywoływała we mnie pewien sprzeciw. Jej postawa, mocny i trudny do utemperowania charakter nie pasowały mi do treści powieści. Być może, gdybym znała ją wcześniej to łatwiej byłoby mi ją zaakceptować. Jednak, w miarę czytania Brice zdobyła moje uznanie i polubiłam jej nieszablonową sylwetkę.

Wszystkie postaci wykreowane przez Tuziak są mocno zindywidualizowane. Każdy z bohaterów cechuje się innym usposobieniem i wyróżniają go odmienne cechy, dzięki czemu z łatwością można go scharakteryzować i zwizualizować. Nie ma ryzyka, że któraś z postaci nam umknie i zniknie na tle reszty.

Jestem pod wrażeniem researchu jaki musiała zrobić autorka zanim zabrała się za konstruowanie treści. Widać tu dużą znajomość ówczesnych realiów, która przejawia się w adekwatnym dla tych czasów słownictwie oraz przywoływaniu poszczególnych obrządków.

Przyznam, że mimo początkowych oporów powieść mocno mnie zainteresowała, zwłaszcza, że w końcowych partiach tekstu na jaw wychodzą nowe konflikty, których rozwinięcie chętnie bym poznała. Z przyjemnością sięgnę po kolejną część, a w międzyczasie nadrobię pierwszy tom, by nie odczuwać żadnych braków fabularnych.

Moja ocena to 7/10.