Szklane ptaki recenzja

Katarzyna Zyskowska "Szklane ptaki" Opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego,

"Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkło bolesne – obraz dni,
które czaszki białe toczy
przez płonące łąki krwi.
Jeno odmień czas kaleki,
zakryj groby płaszczem rzeki,
zetrzyj z włosów pył bitewny,
tych lat gniewnych
czarny pył."

Nie zapomnijmy o tamtych czasach. O dziesiątkach tysięcy młodych ludzi, którzy niesieni marzeniami o wolności, stanęli do nierównej walki. Nie tylko dziś, w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego zachowajmy w pamięci obraz żołnierzy i cywilów, którzy tak jak Krzysztof Kamil Baczyński i wielu innych, chwycili za broń.

"Szklane ptaki" chociaż nawiązują do wojennych wydarzeń, przepełnione są miłością. Do dziewczyny. Matki. Do ojczyzny. Niech tego dnia jeszcze wyraźniej i mocniej wybrzmią słowa tego młodego poety, który miał przed sobą całe życie.

"Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.

I wtedy jak dzban – światłem
zapełnia się i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały pył miesiąca (...)"

Miłość od pierwszego spojrzenia, młodzieńcza, szalona. Miłość do Basi Drapczyńskiej, dziewczyny poznanej na tajnych kompletach, która spadła na Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, by wypełnić żarliwym uczuciem umysły i ciała obojga, widoczna jest w wielu w wierszach poety.

"Tymczasem bądź spokojna o mnie, na pewno nic mi nie będzie.
Pilnuj siebie i zdrowia i nie przejmuj się. Jeszcze jest tyle do zrobienia.
Jeśli mi się nie uda do Ciebie dotrzeć przed końcem, a raczej mi się nie uda, bo pomysł jak? Ciągle teraz muszę być w Warszawie na miejscu. – Jeżeli więc nie przyjadę, to i tak wszystko jest sprawą dosłownie tygodnia, czy półtora, a potem będziemy sobie żyć tak, żeby było lepiej nam wszystkim. "– pisał, w swoim ostatnim liście do matki Stefanii Baczyńskiej w dniu 25 lipca 1944 roku, Krzysztof – ukochany i długo wyczekiwany na świecie jedynak na kilka dni przed wybuchem Powstania. Pełen wiary, że wszystko szybko się skończy. Ufny, że wolność jest już tak blisko.

Niezwykle emocjonalnie rozpisała na trzy głosy Katarzyna Zyskowska historię miłości Barbary i Krzysztofa. Oddając głos jemu samemu, ukochanej oraz nie potrafiącej pogodzić się z decyzją syna matce, kreśli pełen niezwykle intensywnych uczuć, uniesień i egzaltacji obraz miłości naznaczonej piętnem wojny.