Szeptun recenzja

Wystarczyło kilka stron.
Kilka stron, by mieć pewność.
Może siedem, może dziesięć.
Kilka stron, na pewno.
Kilka stron by móc powiedzieć, że ja biorę niemal w ciemno,
każdą książkę Pana Tomka, każdą kolejną.

Ponad rok temu pierwszy raz spotkałam się z twórczością autora, czytając "Szczęście z piernika". Ta historia przypadła mi do gustu tak bardzo, że byłam pewna, iż sięgnę po kolejną, która wyjdzie spod Jego pióra. A "Szeptun" mnie w tym utwierdził. Utwierdził w tym, że książki Pana Tomka biorę już w ciemno.
Nie ważne jaka, nie ważne o czym, biorę. Rzadko kiedy zdarza się, żeby książka przypadła mi tak mocno pod względem stylu, czy budowy zdań, bo zawsze mam jakieś "ale". Jednak tutaj było inaczej. Było... "po mojemu". Tak, jak lubię. I to była tak wielka przyjemność! Tak wielka, że już teraz rezerwuję miejsca na półkach na kolejne pozycje autora! I oby było ich jak najwięcej.

"Szeptun" ma nie tylko przepiękną okładkę. Ma też piękne wnętrze. Przyjemne, klimatyczne, wzruszające. A tym wnętrzem jest podróż. Tak, podróż. Emocjonująca podróż w głąb pięknego, ale jakże tajemniczego zakątka Beskidu Niskiego. W głąb miejsca tak bardzo mi bliskiego, ale jednocześnie tak dalekiego. Możecie wyobrazić sobie moje zdziwienie, gdy okazuje się, że akcja toczy się w moich okolicach! Że od tego miejsca dzieli mnie tak niewiele kilometrów. Że jest tuż obok... To było intrygujące. Intrygujące i niesamowicie przyjemne. Wręcz ekscytujące.

"Szeptun" to historia, która udowadnia, że skrywane głęboko w środku emocje, gorzkie wspomnienia, czy druzgocące przeżycia z każdą chwilą coraz mocniej ciągną nas w dół. Że tak ważna jest rozmowa. Wsparcie bliskich. Otwarcie na innych. Na świat. Podzielenie się swoimi problemami.
To historia bolesna, trudna, ale jednocześnie niosąca spokój i ukojenie. Tak... przyjemna. Przenosząca nas w odległe, piękne miejsca. Miejsca, do których w mgnieniu oka chcielibyśmy się przenieść.
Polecam, tak mocno polecam! Bo przecież na prawdziwe szczęście nigdy nie jest za późno...