Po tamtej stronie chmur recenzja

A gdyby moje serce potrafiło mówić ludzkim głosem, powiedziałoby, że czuje w środku pustkę. Pustkę, której nie da się tak po prostu wypełnić. Pustkę, która rozchodzi się łagodnie we wszystkie strony, pochłaniając coraz większą przestrzeń. Pustkę, która zaczęła tworzyć się już pod koniec lektury, w miarę czytania ostatnich stron. To wtedy najmocniej biło mi serce. Ze strachu. Z bólu. Z tęsknoty. Poruszone do głębi.

A gdyby moje serce potrafiło mówić ludzkim głosem, krzyczałoby, że nie będzie spokojne, dopóki nie przeczyta kolejnego tomu. Dopóki nie pozna kolejnych wydarzeń. Dopóki nie dowie się, co dalej.
Co dalej z Kubą, którego rozczarowanie sięgnęło najwyższego poziomu. Który poczuł się oszukany i opuszczony. Który sam powoli zaczął gubić się w swoich uczuciach.
Co dalej z Magdą, która mimo ran z przeszłości pozwoliła Kubie wrócić do swojego życia i widzieć, jak jest szczęśliwy z kimś innym. Mimo ciągle nawiedzających ją wspomnień. Mimo tylu niewypowiedzianych słów.
Co dalej z Wiktorią, która tak po prostu, bez słowa uprzedzenia, postanowiła wyjechać.
Co dalej z podupadającym na zdrowiu dziadkiem, którego tożsamości wciąż nie mogłam się domyślić, choć zapałałam do niego sympatią.
Chcę wiedzieć, co dalej.

A gdyby moje serce potrafiło mówić ludzkim głosem, szepnełoby cicho, że się boi. Że jest przerażone tym, co spotkało rodzinę Steinke i Rosenbergów. Że obawia się o to, czy każde z nich, już nie razem, a oddzielnie - da sobie radę. Czy mają wystarczająco dużo siły, by walczyć o swoją przyszłość. By widząc wszechobecne okrucieństwo, dostrzec nadzieję na lepsze jutro. Czy mają na tyle sił, by żyć. By stawić czoło przerażającej rzeczywistości.

Gdyby moje serce potrafiło mówić ludzkim głosem, szepnełoby cicho, cichuteńko, drżącym głosem, że obawia się ciemności, która ogarnęła Bruna. Że obawia się, czy to nie ta jedna, najstraszniejsza ciemność. Bo przecież to nie może być ona... Nie może.

Wiesz, gdyby moje serce potrafiło mówić ludzkim głosem, szepnęłoby, że po tamtej stronie chmur... jest piekło.