Cicho, cichutko recenzja

Ciężko o tej książce napisać coś... składnego. Coś na miarę jednolitego tekstu będącego jako tako recenzją i oceną jednocześnie. Ta powieść bowiem to zlepek wszystkiego - wspomnień, chaotycznie napisanych rozdziałów, fragmentów przeżyć, które odeszły, a które teraz nasuwają się na myśl. To wspomnienia minionych dni i lat, czasu, który już nigdy się nie powtórzy, Nie z tym człowiekiem, przyjacielem od lat... Bo przyjaciel bliski sercu umiera, co narratora nie pozostawia obojętnym. Ba, nie godzi się na jego odchodzenie. Rak, nieoperowany. Rak, który nie baczy na człowieka, na jego wartość, na jego życie. Rak zjada wszystko we wnętrzu przyjaciela prócz... umysłu i płuc. Nikt nie chce się na to zgodzić, dlatego wszelkie terapie, znachorskie triki, leki, chemia - wszystko bierze, bo może, a nadzieja jest zawsze, lecz i ona umiera z wraz z chorym. Ale nadzieja buduje jakąś dziwną wiarę, że może uda się zażegnać i oddalić wyrok śmierci.

Sama fabuła jest bardzo dobra. Wstrząsająca wręcz. Niektóre zdania są nad wyraz trafne, momenty ujęte w powieści zatrzymują cię, twój umysł i wszystko wokoło. Hamujesz ciałem i myślami jednocześnie. Ale... jest małe ale... większość stron to kolaż myśli i wszystkiego, co pojawia się na poboczu. Niektóre zdania wymagają skupienia aczkolwiek nadal nie pojmujesz ich sensu i znaczenia! Wracasz do nich ponownie i ponownie analizujesz swój tok rozumowania.
Książka zbudowana jest z wielu rozdziałów, które sprawiają, że pochłaniasz tekst nieco ciekawy dalszych momentów. Wchodzisz w buty bohaterów, tej dwójki jednocześnie, bo nie możesz się zdecydować. Tych dwoje stanowi - według mnie - jedność. Nawet ich rozmowy toczą się jakby w głowie i w życiu jednego. Nierozerwalna więź. Ale mimo tych plusów coś się w tej powieści "rozjeżdża", jakby dobra forma wcześniej zamierzona nie znajdowała swojego odbicia w słowach. Albo nadmiar tekstu ułożonego w głowie nie potrafi skorelować się z ręką i piórem autora. Niektóre momenty współgrają tylko chwilowo, reszta to niedociągnięte myśli i chęci. A szkoda, wielka szkoda. Bo lubię tego typu "trudne" książki, książki, które przyczepiają się do myśli i nie puszczają. Które "mordują" głowę. Wtedy bowiem wiem, że to jest bardzo, bardzo dobra powieść.