Cicho, cichutko recenzja

“Cicho, cichutko” to najnowsza powieść Ignacego Karpowicza, a zarazem moje pierwsze zetknięcie z jego twórczością. O Autorze słyszałam bardzo dużo - że jest świetnym pisarzem, że przepięknie posługuje się polszczyzną i że jego książki są elektryzujące i zostają w pamięci na bardzo długo. Dlatego z wielką radością sięgnęłam po “Cicho, cichutko” aby samemu odkryć jego twórczość.

To trudna książka, a w każdym razie mi czytało się ją bardzo ciężko. Została napisana pięknym językiem i tu zgadzam się z innymi entuzjastami Autora, gdyż faktycznie operuje on polszczyzną w sposób mistrzowski. Natomiast sposób pisania jak dla mnie jest trudny i wymagający co sprawiło, że było mi ciężko przedzierać się przez kolejne strony.

Głównymi bohaterami powieści jest Michał, zwany również Misiem, Anna oraz Pisarczyk. Miś nie miał lekkiego życia, ponieważ we wczesnym dzieciństwie stracił rodziców i rodzeństwo, a sam trafił pod opiekę chłodnej i specyficznej Anny, która w miarę swoich możliwości starała się stworzyć mu dom. Pisarczyk natomiast jest najlepszym przyjacielem Misia i towarzyszy mu w walce z chorobą nowotworową, a następnie w procesie umierania.

Fabuła powieści została podzielona na trzy części. W pierwszej z nich czytelnik poznaje historię Misia oraz towarzyszy mu w procesie odchodzenia. Druga to opowieść o doświadczeniach Anny, która pochodzi z rodziny przesiedleńców znad Dniepru. Natomiast część ostatnia jest epilogiem i przedstawia życie Michała i Anny w czasie pandemii.

Warto również wspomnieć, że w fabułę powieści Autor wplótł autentyczne wydarzenie, które lata temu wstrząsnęło Polską tzw. zbrodnie połaniecką, która miała miejsce w województwie świętokrzyskim w 1976 r.

Podsumowując pragnę polecić "Cicho, cichutko" przede wszystkim miłośnikom twórczości Ignacego Karpowicza, ale chciałabym także zachęcić do przeczytania czytelników, którzy nie mieli jeszcze okazji poznać twórczości Autora.

Uprzejmie dziękuję Wydawnictwu Literackiemu na udostępnienie egzemplarza recenzenckiego.