Szept recenzja

Szept głosu, głos szeptu przedziera się przez gęstwinę nocy. Tchnienie jak wiatr ulotny prowadzi dokąd chce. Czasami zdaje się usłyszeć ten szmer. Jezioro spowite listopadową mgłą chwyta melodię życia. Skradzione ciało z nurtem szumiącej wody kaleczy duszę. Omamia zapachem sekretów. Roztrzaskane myśli na dnie szuflady wspomnień doskwierają. Łzy płyną strumieniem przysłaniając obraz rzeczywistości. Najpiękniejszy dźwięk wyśpiewany sercem zostaje przerwany. Nastaje cisza, która nigdy już nie będzie taką samą. Została trwale naznaczona pogłosem cierpienia. Otula niemym krzykiem niezrozumienia.

Niedaleko malowniczej miejscowości z pozornej ciszy wokół jeziora wydobywa się szept. Wsłuchajcie się, być może usłyszycie przerażającą prawdę, skruszoną wzruszeniem. Wyszumi historią, która poruszy bez wyjątku każdego.

Kiedyś i dziś. Losy bohaterów zatrute przenikliwym szeptem splatają się. Skostniały świat osłania ciemną gęstwinę złudzeń. Narastająca gorycz staje się wieszczem. Wybrzmiewa samotnością, udręką istnienia i zatrutym kłamstwem. Wokół nieprzerwanie od lat rozgrywa się spektakl śmierci, a mroczne tajemnice oblepiają myśli.

Ból utraty doskwiera, ale gdzieś tli się nadzieja, że może będzie normalnie. W obliczu tragedii bliscy ranią i niknie szansa, że "jeszcze kiedyś zbliżycie się do siebie". Ogarnia tęsknota i niespełnione pragnienia zmieniając dźwięki w ciszę szaleństwa. Przenika samotność, straszna trwoga. Wyrzuty sumienia dręczą. I pustka. Tak trudno żyć bez iskry, bo przecież "bez niej była pięciolinią bez nut. Bez niej już nie umiała śpiewać".

Spokojne życie zmącone dramatycznymi zdarzeniami. Głębia Jezioraka staje się uzależnieniem. Szum wody osacza "jak wściekła fala, która przykrywa ląd, a z każdym kolejnym przepływem zabiera coraz większe fragmenty ziemi".

Odkształcona rzeczywistość i zaburzony realizm postrzegania, dają początek przerażeniu. Czy ktoś zatrzyma ten kołowrót niefortunnych zdarzeń?

Rozpycha się moc skryta pod młodzieńczym doświadczaniem. Cicha myśl otulona obietnicą prawdy łapczywie chwyta za serce każde wypowiedziane słowo.
Weronika Mathia snuje niezwykle klimatyczną i przejmującą historię owianą smutkiem, który wdziera się w zakamarki duszy i osiada na dnie serca. Powieść zachwyca.
Dynamizm trudnych sytuacji przeplatany wyjątkową atmosferą, a detale w tej opowieści mają wymowne znaczenie.

Jestem urzeczona stylem. Nikt tak nie potrafi słowami zbudować klimatu, przenosząc czytelnika w wykreowany świat. Po raz drugi zostałam przez autorkę emocjonalnie zmiażdżona.

Czytajcie! Polecam bardzo