Szept recenzja

Szeptem niesie się przeszłości znaczenie,
okrutnej krzywdy głosem pobrzmiewa.
W maki sukienka, niewinności otulenie,
zranione serce płaczem owiewa.
Zimne jeziora wody dały schronienie,
na wieczność jej duszę ich szum olśniewa.
Śmierci okrutna! Niewinne zagarnęłaś istnienie.
Przeszłość w teraźniejszości rozbrzmiewa.

I tylko gdzieś sowy słychać hukanie,
jak głos matczyny, jak opoka.
I tylko przejmującego żalu łkanie,
bo utracony brat i tęsknota głęboka.
I ta inność skazana na duszy zbrukanie,
jak tęcza wyjątkowa, jak piękna powłoka.
I tylko tej mrocznej toni jeziora wołanie,
i szeptem mieni się ciemności pomroka.

Szeptem wrażliwości ją czuję,
szeptem łagodności ją słyszę.
Szeptem,
szeptem,
szeptem...

Autorka stworzyła historię eksplorującą w sposób niezwykle refleksyjny ludzką naturę. W otoczeniu przyrody owianej szumem jeziora, metaforą sowy jako opiekunki ukazała bohaterów zmagających się z własnymi demonami, ale wyrazistych i dostrzegalnych. Swoją perspektywę opowie Wam zdeterminowana policjantka Dominika, poraniony przeszłością zakonnik Robert, zamknięty na świat Piotr, odmiennością wyróżniająca się Ania, czy cierpiąca po utracie siostry Sandra. Każdy z nich wnosi do tej powieści ważne wartości.

„ Szept ” to z namacalną wrażliwością, z głębią emocjonalności i wzruszenia przenikliwie nakreślona opowieść o mroku ludzkiego zła, o krzywdzie niezmierzonej, dotkliwej i do śmierci prowadzącej. Przejmująca w swojej wymowie, przeszywająca duszę swoim przesłaniem, zagarniająca wszelkie zmysły opowieść. O utracie największej, ale też o nadziei na poznanie prawdy z przeszłości i o wierze w to, że spokój zostanie odzyskany. Przeszłością się mieniąca i teraźniejszością, intensywnie się nimi przeplatająca, by na koniec wybrzmieć głosem prawdy. Przerażającej i smutnej, acz niosącej zaskakujący finał. Dla mnie to książka idealna. Rezonuje w czytelniku przez długi czas, zostawiając go z ogromem przemyśleń i emocji. Tych odczuć nie da się szybko zapomnieć i odłożyć na bok. Polecam bardzo mocno.