Szczęśliwy los recenzja

Małgorzata Starosta W siedlisku tom 1 Szczęśliwy los,

Cieszę się ogromnie, że Małgorzata Starosta, osadziła swój kolejny cykl na Podlasiu, w regionie, z którym związana jestem od urodzenia. Babibór Podlaski, miejsce rozgrywania akcji pierwszej części, położony gdzieś w Puszczy Białowieskiej chociaż tak naprawdę nie istnieje, jest mi geograficznie i klimatycznie bliższy niż Augustów (cykl Pruskie baby). I chyba dobrze, że nie istnieje, bo gdyby było inaczej, musiałby się zmierzyć z rzeszami fanów, letników, którzy nie przepuściliby okazji, żeby w Babiborze spędzić weekend albo część wakacji. A tak, może nadal żyć swoim życiem.

Czy takiemu najazdowi turystów podołałyby Basia, Ala, Julka i Lilka, którym szczęśliwy los pozwolił zrealizować swoje marzenia o własnym pensjonacie? Jak na rzesze plączących się po wsi zapatrywałaby się sołtysowa Malwina Maślankiewicz? Czy więcej roboty z rozwożeniem korespondencji miałby miejscowy listonosz Tadeusz Tarnacki? Czujnym okiem z pewnością musiałby spoglądać na turystów kierujący posterunkiem starszy aspirant Stanisław Szelest oraz posterunkowy Sierżant. Najchętniej jednak gościłaby ich w swoim sklepie, licząc na większy utarg, Sabina Szymczakowa.

To tylko część bohaterów z całej plejady przeróżnych postaci, które przewijają się przez pierwszą część. I myślę, że w tym wypadku autorka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, a w następnych częściach jeszcze niejednym nas zaskoczy, bo przecież brakuje pomiędzy nimi chociażby księdza i batiuszki. A jak batiuszka, to i matuszka musi być. W końcu jesteśmy na Podlasiu. Istnieje takie wschodnie powiedzenie "Biez wodki nie rozbieriosz", idealnie pasuje ono do przechodzenia procesu zapoznawczego ze wszystkimi bohaterami. Być może dlatego do przesyłki dołączona została nalewka piernikowa, odgrywająca z resztą w powieści całkiem istotną rolę. W każdym razie, dałam radę, spisałam ich sobie na kartce, a potem już poszło z górki.

Czekam z utęsknieniem na ciąg dalszy szalonych przygód bohaterek i bohaterów. Na kolejne trupy oraz zwroty akcji, bo to w końcu komedia kryminalna, jednocześnie licząc, że otrzymam jeszcze więcej Podlasia w Podlasiu, że będą lokalne wierzenia, szeptuchy, kilkusetletnie szumiące bory, podchodzące prawie do okien żubry, miejsca mocy, ruska bania i procentowy duch puszczy. No i że okaże się koniec końców, że tutaj na Podlasiu jesteśmy sympatyczni i naprawdę gościnni.