Szczęście na czterech łapkach recenzja

Joanna Szarańska, Agata Przybyłek, Natalia Sońska, Karolina Wilczyńska, Sylwia Trojanowska, Klaudia Bianek, Agnieszka Lis, Anna Kasiuk, Lidia Liszewska, Robert Kornacki "Szczęście na czterech łapkach",

Tę książkę warto zacząć czytać od końca. Z dwóch powodów. Po pierwsze, jest w niej numer konta fundacji "Przytuliska u Wandy" w Przyborówku opiekującej się bezdomnymi zwierzętami oraz zajmującej się ich, również wirtualnymi, adopcjami. Część dochodu ze sprzedaży książki zostanie przekazana na rzecz tej właśnie fundacji. A drugą rzeczą, dla której waro zajrzeć najpierw na ostatnie strony, są zdjęcia poszukujących domów podopiecznych fundacji, a zarazem bohaterów opowiadań.

Kredo, Diana, Skiper, Ella, Karmelka, Salem, Neska, Zdzisia, Szopen, Czarek, Kodi. To one użyczyły swoich imion psim i kocim bohaterom opowiadań. Jest ich jednak dużo wiecej, podopiecznych tej oraz wielu innych fundacji, schronisk, azyli dla zwierząt, którzy czekają na pomoc materialną, na wolontariusza, który wyjdzie z nimi na spacer, najbardziej jednak na nowy kochający dom. Porzucanych, niechcianych zwierząt jest w Polsce ciągle dużo. Za dużo.

Kiedy byłam mała, moi rodzice wracając z grzybobrania, przywieźli do domu pieska. Był przywiązany do drzewa. Kilkanaście lat temu, na swojej klatce schodowej znalazłam karton, a w nim siedział szczeniaczek. Te pieski miały szczęście. Znalazły swoje nowe domy. Takie sytuacje pokazują jednak, że psich i kocich tragedii nie trzeba wcale szukać daleko. One dzieją się często tuż obok nas.

Nie zawsze łatwe życie mają też bohaterowie opowiadań. Mieszkańcy schronisk, bezdomniaki, zwierzęta, którym umierają ich opiekunowie. To o nich są opowiadania. I o ludziach wrażliwych na krzywdę zwierząt, pełnych empatii, takich, którzy potrafią i chcą rozejrzeć się wokół siebie, służyć pomocą, dać dom bezdomnemu zwierzęciu. Nie traktują jak zabawkę, którą można porzucić w momencie, kiedy już się znudzi. Posiadanie zwierzęcia musi być decyzją świadomą, ponieważ jest to wieloletni obowiązek. A zwierzęta pozostają oddane bez reszty, są często elementem terapii bądź jedynym przyjacielem, do którego można się odezwać.

Podczas lektury wielokrotnie wzruszałam się, kibicowałam dzielnym czworonogom i ich obecnym/przyszłym właścicielom, trzymałam kciuki za znalezienie nowego opiekuna. Za jak najbardziej szczęśliwe zakończenie.