Wichrowe Wzgórza recenzja

Wichrowe wzgórza to jedyna powieść Emily Jane Brontë. Została wydana w 1847 roku, krótko przed śmiercią pisarki. Autorka nie doczekała sukcesu swej książki, którą początkowo uważano za zbyt brutalną i gwałtowną. Z biegiem czasu wszystko się zmieniło i dziś Wichrowe Wzgórza uznawane są za arcydzieło literatury światowej.

Gdy pewnego razu pan Earnshaw powraca po kilkudniowej nieobecności do domu, Wichrowych wzgórz, sprowadza wraz ze sobą nowego członka rodziny. Jest nim małe, brudne, znalezione na ulicy czarnowłose dziecko. Na temat jego pochodzenia i rodziny nie wiadomo nic. Pan nadaje mu imię Heathcliff, co służy przybłędzie także za nazwisko. Syn Earnshawa, Hindley, od razu zapałał głęboką nienawiścią do chłopca,
w którym widzi "złodzieja miłości ojcowskiej". Zupełnie inaczej rzecz ma się z córeczką Earnshawa, Katy, która szybko zaprzyjaźnia się z Heathcliffem. Po pewnym czasie przyjaźń zamienia się w głębokie, namiętne i, jak się okaże, zgubne w skutkach uczucie. Po śmierci pana Earnshawa Hindley staje się gospodarzem domu. Wykorzystuje tę sytuację, aby prześladować Heathcliffa i traktować go niczym służącego lub popychadło. Dokłada też wszelkich starań, by poróżnić go z Katarzyną oraz powstrzymać ich miłość. Tymczasem Katy poznaje Edgara Lintona, przystojnego i zamożnego mieszkańca Drozdowego Gniazda...

Tytuł pierwszego polskiego wydania tej powieści brzmiał Szatańska miłość. Tak bowiem można określić uczucie Heathcliffa do Katarzyny. Nie była to miłość czysta i piękna, lecz burzliwa, szaleńcza i niebezpieczna, przeplatana zazdrością i nienawiścią. Atutem powieści są nieprzewidywalne i frapujące losy bohaterów. Para głównych postaci, choć nie wzbudza mojej sympatii, przedstawiona jest bardzo wyraziście, oboje mają silne i zawiłe charaktery. Katarzyna to egoistka, ta cecha jest w niej tak silnie zakorzeniona, że nigdy nie zdołam jej polubić, podobnie jak Heathcliffa- za niespotykaną brutalność i zniszczenie życia wielu osobom.

Wichrowe wzgórza przeczytałam już po raz trzeci. Początkowo przypuszczałam, że to książka nie dla mnie, zapewne jakiś romans pisany przestarzałym językiem. Bardzo się pomyliłam. Powieść jest świetnie napisana, podczas czytania wzbudza mnóstwo emocji- od radości, wzruszenia i ciekawości poprzez niepokój, aż do wściekłości i gniewu. Stała się jedną z moich ulubionych książek i przypuszczam, że kiedyś ponownie do niej wrócę, gdyż za każdym razem odkrywam w niej coś nowego, coś, na co wcześniej nie zwróciłam uwagi. Uważam, że Wichrowe wzgórza albo się kocha, albo nienawidzi. Nie każdemu przypadną do gustu, ale warto samemu przekonać się o ich wartości.