Zaginione dziewczyny recenzja

Tym właśnie jest syndrom sztokholmski.

Do tej pory nie miałam zbyt wiele do czynienia z #truecrime. Świadomość tego, że opisywane zdarzenia działy się naprawdę, mnie z lekka przerażała, ale równie mocno intrygowała. W końcu wychodzimy poza sferę fikcji literackiej.

"Często wpadał do sklepu rodziców. Jego córki bawiły się z moimi siostrami"
"Był dobrym sąsiadem i przyjacielem"

Ariel Castro - przykładny mąż, ojciec, sąsiad, obywatel. Tak jest postrzegany, ale to tylko fasada, za którą skrywa się zło w najczystszej postaci. Aż mnie ciarki przechodzą, gdy przypomnę sobie o tym, co wyrządzał tym biednym, tytułowym zaginionym dziewczynom.

10 lat. 10 LAT!
Brutalne gwałty
Pobicia, nawet do nieprzytomności
Niektóre prowadzące do poronień
Nadużycia seksualne
Napaści
Zniewolenie

Ale one wcale nie były pierwsze. Wszystko zaczęło się od wyładowywania agresji na żonie - Nildzie. Zakochała się w chłopaku z czarującym uśmiechem i smykałką do gitary basowej. Z biegiem czasu stał się jej katem, oprawcą, najgorszym koszmarem.

Amanda
Michelle
Gina

Zastępstwo. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić tego, jak wiele cierpienia i katuszy musiały znieść. Nawet nie chcę sobie tego wizualizować. Zdarzenia opisane w tej książce na podstawie pamiętników zaginionych dziewczyn są tak ociekające okrutnością i bólem, że... to niesamowite, że przeżyły i zdołały opuścić to piekło na ziemi.

Sporo tutaj okrucieństwa i brutalnych scen. Na pewno nie jest to książka dla wrażliwych osób. Do tej pory mam w głowie odbiór porodu w zatęchłej, brudnej i zimnej piwnicy w czarnym basenie. "Łożysko umieścił w zamrażarce, zatrzymując je na pamiątkę.". Autor wszystko skrupulatnie opisał. Z początku ciężko mi było przebrnąć przez ogrom nazwisk i miejsc, ale w końcu tego wymaga true crime - faktów. Potem czytało się sprawniej. Choć nie wiem, czy to odpowiednie słowo, ponieważ zdarzało się tak, że musiałam odkładać książkę na moment, aby ochłonąć. Za dużo bestialstwa na raz.

Wiecie, co mnie strasznie dotknęło? To, że te dziewczyny miały telewizję. Widziały, co się dzieje na zewnątrz, jak ich rodziny je opłakują, wygłaszają apele, matki wręcz błagają przed kamerami 'gdziekolwiek jesteś wróć do nas, proszę!'. Myślę, że lepiej wiedzieć, że dziecko nie żyje, niż każdego dnia zamęczać się tym, gdzie się teraz znajduje, czy jest bezpieczne.

Przerażającym zwyczajem było jedzenie kawałka tortu w rocznicę porwania. A jeszcze bardziej potworne jest to, że Ariel angażował się w poszukiwania. Mając świadomość, że Amanda, Michelle i Gina siedzą w tej lodowatej piwnicy, związane łańcuchami z brudnymi skarpetami w zakrwawionych ustach.

Mocna lektura.