Sylvia i powódź stulecia recenzja

Hej, Moliki ?

Czytacie książki młodzieżowe ?

Literatura młodzieżowa kojarzy mi się przede wszystkim z książkami, w których bohaterowie to osoby w wieku 15 + , czyli dojrzewający, popełniający z uporem błędy życiowe i borykający się z licznymi dramatami. Ale jednak to nie tylko takie książki i dowodem na to jest historia napisana przez Roberta Beatty’ego. W sumie książka miała być dla moich dzieci ale z racji pewnej pozytywnej opinii u @mzk , ja również spędziłam z nią czas.

Tytułowa bohaterka - Sylvia - to 13 latka, która już w wieku lat 4 trafiła do domu dziecka. Sierociniec zwykle nie kojarzy się za dobrze, zwykle dzieci chcą jak najszybciej opuścić te mury. A jednak Sylvia ucieka z każdej rodziny zastępczej żeby wrócić do tego miejsca, bo tylko tu czuje się dobrze, bezpiecznie, jest z nim szczególnie związana. Dziewczyna kocha naturę, zwierzęta, a właśnie w Highground może być blisko ukochanych koni.

Nagle dzieją się dziwne rzeczy, nadchodzi huragan i powódź stulecia. Sylvia wyrusza na poszukiwania zaginionych koni i ratuje nie tylko je, bo także wyjątkowego chłopca - Jornę. Ten z kolei wydaje się…dziwny, taki nie pasujący do znanego jej “normalnego” świata. Pełen tajemnic i dziewczynka liczy, że może z jego pomocą odkryje kim naprawdę jest?

Książka ujmuje swoją odmiennością na tle innych historii. Pisana jest prostym językiem, dzięki czemu mknie się przez nią ekspresowo. Na swój sposób zarazem bajeczna i życiowa. Ma w sobie jakby elementy fantastyczne ale niesie ze sobą też pewne lekcje życia. Idealna nie tylko dla młodzieży bo niejeden dorosły przyjemnie spędzi z nią czas.

Autor wykreował ciekawych bohaterów, którzy mimo młodego wieku, mogą nas sporo nauczyć. Powódź to katastrofa, ten wątek ma w sobie wspomniane elementy fantastyczne ale zarazem dostajemy tu lekcje ekologii, gdyż autor zaznacza, iż takie kataklizmy najczęściej są efektem niedbałości człowieka o świat, naturę. Stąd liczne zmiany klimatyczne, których następstwami są m.in. powodzie.

To wbrew pozorom nie jest lekka i banalna historia. Autor porusza trudne tematy takie jak samotność, niedopasowanie do innych, utrata bliskich i poszukiwanie swoich korzeni. Można też uznać, że jest tu subtelny wątek pierwszej miłości ale z pewnością nie jest to romans.

Piękna na wiele sposobów powieść, ze śliczną okładką, uroczymi rysunkami wewnątrz i wyjątkową historią, która wzbudza pewną melancholię jak i daje do myślenia. Zaskoczyła mnie ale bardzo pozytywnie i serdecznie Wam ją polecam.

A Wy jaką książkę ostatnio przeczytaliście z polecenia innej osoby ? Jak często sięgacie po książki, których pozytywne recenzje Was do tego zachęciły? Dajcie znać.

Miłego wieczoru.