A Curse so Dark and Lonely recenzja



Na rynku wydawniczym jest już kilka retellingów baśni “Piękna i Bestia”, sama zachwyciłam się “Dworem cierni i róż” Sarah J. Maas, lecz w końcu przyszedł czas na “A Curse so Dark and Lonely” Brigid Kemmerer. Okładka boska, mój ulubiony granat królujący na niej w towarzystwie cierni i pędów róży. Na okładce nie mamy wielu rozpraszaczy uwagi, tytuł wypełnia nią w całości i właśnie dzięki temu minimalizmowi zachwyciłam się okładką. Jak wiecie bądź nie uwielbiam opasłe tomy, ten może do najobszerniejszych nie należy, nad czym ubolewam, bo bardzo mi się historia spodobała i chciałam jeszcze więcej. Oczywiście porównanie jej do “Pięknej i Bestii” jest dość luźne, lecz mimo tego książkę czytało się bardzo przyjemnie i z zachwytem odszukiwałam podobieństw do oryginalnej baśni. Mimo mojego zachwytu mam kilka uwag do niej, które odrobinę szerzej opiszę w drugiej części recenzji, lecz obecnie po lekturze tego tomu jestem zachwycona na tyle, że mam ochotę na kolejny tom i oczywiście na posiadanie swojego egzemplarza na własność.

Potężna wiedźma rzuca klątwę na księcia Rhena, ten uważa, że jej ściągnięcie będzie banalnie proste, lecz myli się bardzo czego konsekwencją jest krew na jego rękach. Miłość jakiejkolwiek dziewczyny uratowałaby go, jak również całe królestwo, lecz jego czyny w postaci Bestii zgasiły w nim najmniejszą iskierkę nadziei, aż do chwili, gdy czas zaczął mu się kończyć, a do jego pałacu trafia kolejna młoda kobieta.

Harper nie miała łatwego życia, porzucona przez ojca z umierającą matką, którą opiekuje się jak może oraz z bratem, mieszka w Waszyngtonie próbując być twarda i pokazać bratu na ile ją stać. Pewnego dnia rzuca się na ratunek nieznajomemu, dzięki czemu zostaje przeniesiona do królestwa Rhena, gdzie zostaje przed nią ukazana brutalna prawda z jaką mierzy się codziennie książę Rhen.

Głównym atutem tej historii jest fakt, że Harper nie jest bohaterką wyidealizowaną. Olśniewająca z nadzwyczaj mądra bohaterka nie zachwyciłaby mnie tak bardzo jak bohaterka z dziecięcym porażeniem mózgowym. Autorka sama podkreśliła, że choroba jej bohaterki nie definiuje jej osobowości, lecz codzienne życie. Harper jest silna i zaradna, lecz boryka się z pewnymi problemami, które przeszkadzają jej na co dzień. Główna bohaterka jest niezmiernie atutem tej powieści, jej hart ducha i zaradność jest również fikcją literacką, ponieważ jej choroba ma wiele oblicz i oblicze jakie przedstawia autorka nie odzwierciedla prawdziwych przypadków.

Postać młodego księcia jest dla mnie za to zagadką, jego wcześniejsze życie było tak całkiem inne od obecnego, że już nie widać w nim uwodziciela i pięknisia. Tak jak Harper nie użala się nad swoim ciężkim losem tak Rhen przed klątwą był straszną marudą, dobrze, że to się zmieniło i w dobie zagrożenia jakim jest on sam, zebrał się w sobie i stara się złamać klątwę.

Największą tajemnicą jest dla mnie dowódca straży księcia Rhena, liczę, że autorka poświęci mu odrobinę więcej w kolejnym tomie, ponieważ zaskarbił sobie większą sympatię niż sam książę. Polecam jak najbardziej zapoznanie się z tą historią, ponieważ jest to ciekawe i nowe spojrzenie na dobrze znaną nam baśń.