A Curse So Dark and Lonely recenzja

Jako, że uwielbiam bajki, a szczególne miejsce ma w moim serduchu Piękna i Bestia to nie mogłam koło tej historii przejść obojętnie. Długo czekała, w końcu się doczekała.

Przez pierwszą połowę historii jakoś przebrnęłam, jednak bez szaleństw. Spodziewałam się czegoś innego. Przecież motyw Pięknej i Bestii jest każdemu znany, a czasami dobrze dobrane słowa wystarczą, aby odświeżyć i tak już wspaniałą historię. Nie jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, bo przez Na przekór nocy przepłynęłam i bardzo mi się podobała tamta historia przy okazji świetnie się ją czytało. Tutaj jakoś styl mi nie do końca przypasował. Nie był tym, czego oczekiwałam. Ta pierwsza połowa jest za bardzo rozwleczona, zbyt mało akcji, za dużo pustych dialogów. Tak mamy poznać bohaterów i ich poznajemy. Dobroć Harper, jej buntowniczość, lecz też lekką głupotę. Za to Rhen ten nadęty, no właśnie tak go określali, takie przydomki mu dawali, a to raptem przystojny, skryty chłopak, który jak się okazuje czasami potrafi myśleć, jednak w dużej mierze polega na kobiecie, która nie zna jego świata, problemów, niczego, a rozwiązania ma od tak. Na szczęście chociaż wdzięczności się nauczył przez tą całą klątwę.

Co do całego świata zaczynamy go stopniowo poznawać, jest duży, bardziej rozwinięty, choć mam wrażenie, że jedna osoba zmieniła tam wszystko i nagle wszyscy zaczęli się interesować innymi. Tam czas się zatrzymał, płynął dalej. Nieustanne zwalczenie klątwy doprowadziło do tego, że książę jest bez swojego królestwa. Trochę przykre, jednak idealnie oddaje pogoń za szczęściem, którego nie da się doścignąć. Dobry obraz miłości jest też pokazany jak próbował o nią zawalczyć i to jak bardzo ona powinna być z jednej strony, a nie z dwóch. Puste obietnice, przysięgi, poświęcenie, a przy okazji zmiana nastawienia ludzi. Znowu z innej perspektywy mamy pokazaną walkę: miłość rodzinną, czasami trochę ślepą i walkę z przeciwnościami losu kontra rozpuszczenie i swawolność. Odpowiedzialność z lekkim podejściem do życia. Co wygra?

Dobrze, za to jest ukazana zmiana, która zachodzi w bohaterach nie są tacy bezmyślni i bardzo spodobało mi się podejście do drugoplanowych roli, które nie są odrzucane – ich historię nie są spłycone, rozwijają się. Po przeczytaniu wiemy, dlaczego i przedstawienie ich jest zamierzone to jednak bardzo spodobał mi się ten zamysł autorki. Druga połowa znowu jest bez zbędnych dialogów, za to z wielką ilością akcji. Jest to przykład stopniowego budowania napięcia i późniejszego lecenia na łeb na szyję. Ta druga część zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu, a zakończenie. Jednak można tą Piękną i Bestię ubrać w całkiem inną, piękną historię, a też wrzucić co nieco z Kopciuszka. Czas zabrać się za drugi tom.