Szewc z Lichtenrade recenzja

Z radością sięgnęłam po nową książkę autorstwa pana Pilipiuka. W swoich opowiadaniach przedstawił nam alternatywną wizję przebiegu zdarzeń historycznych, życie ludzi w czasach okupacji niemieckiej czy za komuny. Ich fabuły zostały skonstruowane niezwykle błyskotliwie, ciekawiły, nie było żadnych przynudzonych momentów, czy zbędnych zdań. Odnoszę wrażenie, że autor znacznie lepiej czuje się w krótkiej formie niż w rozwlekłych powieściach.

Przygotowałam się na mnóstwo śmiechu i humoru, ale muszę przyznać, ze zostałam zaskoczona. W opowiadaniach dominowała aura tajemniczości i grozy, wiele z nich przyprawiło mnie o ciarki i dreszcze. To dziwne, bo w zasadzie nie ma w nich nic przerażającego czy makabrycznego. Chodzi raczej o sposób, w jaki zostały napisane. Autor powoli budował napięcie, nie spieszył się, nie podawał na tacy logicznych wyjaśnień. Pozwolił swoim opowieściom toczyć się własnym rytmem, żyć własnym życiem. Nie wiem jak to dobrze opisać, ale mam nadzieję, że mniej więcej wiecie, o co mi chodzi. Niepokojący jest także fakt, że wiele historii nie zostało do końca zakończonych, pozostawione jest pole dla wyobraźni czytelnika, co z drugiej strony jest dobrym, czy wręcz chytrym wybiegiem, dzięki któremu opowiadania pozostają na długo w pamięci.

Ja osobiście największy problem z opowiadaniami mam taki, że jak jest ich dużo w jednym tomie, to skończywszy czytać nie jestem w stanie sobie przypomnieć, o czym były poszczególne, pamiętam tylko te najlepsze. A tym razem jest zupełnie inaczej. Jestem w stanie dokładnie i z detalami streścić każdą, zawartą w tym zbiorze opowieść. Wszystkie bardzo mi się podobały, choć było kilka wybitnych.

Największe wrażenie wywarły na mnie trzy - „Ślady stóp w wykopie”, „Parowóz” i „Ludzie którzy wiedzą”. Po tym pierwszym nie byłam w stanie już więcej czytać i musiałam odłożyć lekturę na następny dzień. Zaś w trakcie czytania dwóch kolejnych, właściwie zbliżając się już do ich zakończenie, autentycznie trzęsłam się ze strachu. Dawno już żadna lektura nie wywarła we mnie tak silnych emocji, a przecież z reguły wcale nie jestem bojaźliwa, uwielbiam oglądać i czytać horrory, traktuję to jako dobrą rozrywkę i remedium dla poprawienia nastroju.

Tą książką autor zdecydowanie zachęcił mnie do sięgnięcia po inne jego dzieła, a szczególnie po zbiory opowiadań. Dostarczył mi niezapomnianych wrażeń i powiem szczerze – chcę kolejnych! Co tu dużo jeszcze mówić, aby więcej było takich świetnych książek. Choć wcześniej nie miałam ku temu stuprocentowej pewności, teraz już bez żadnych wątpliwości mogę zaliczyć Andrzeja Pilipiuka do elitarnego kręgu moich ulubionych pisarzy.

A jego najnowszą powieść polecam wszystkim, zarówno miłośnikom historii, fanom mocnych wrażeń oraz każdemu, kto ma ochotę na coś innego, odmiennego zupełnie od popularnych teraz książek.