Czarne ziarno recenzja

Tym razem przenosimy się do Warszawy, jest 31 grudnia chwilę przed północą, kiedy w jednym z ogrodów ofiarą morderstwa pada młody chłopak, a jego matka od razu przyznaje się do zabójstwa. Jednak nie wszyscy wierzą w jej winę, jedna z córek zatrudnia detektyw Julię Krawiec, żeby ta rozwiązała tę zagadkę. Sytuacja nie byłaby tak dziwna, gdyby nie to, że każdy obecny tego dnia w domu Rawskich przedstawia inną wersję wydarzeń. Wszyscy jednak zgodnie twierdzą, że nie widzieli co stało się z Leonem. Czy mówią prawdę?

Po pierwsze muszę przyznać, że jesień jest zdecydowanie dla mnie czasem na Kryminały i thrillery. W zasadzie ciężko mi jest powiedzieć dlaczego, ale gdy leżę na kanapie zawinięta w koc niczym burrito, to najlepiej czyta mi się historie, gdzie trup ściele się gęsto. Właściwie im gęściej tym lepiej, jakkolwiek dziwnie to brzmi.

Jednak wracając do samej książki, bo w końcu o tym miałam do was pisać, to czytało mi się ją przyjemnie. Szybko i przyjemnie. Mimo tego, że sama historia do lekkich, ani wesołych raczej nie należy. Właściwie momentami jest nawet przerażająca, ale nie dlatego, że leją się flaki czy krew, ale dlatego że, mówi o ludzkich dramatach. O patologii rodzinnej, o tym, że niektóre dzieci, nawet we własnym domu nie mogą czuć się bezpiecznie. O tym, że najważniejsze jest co pomyślą inni, a nie to czy twoje dziecko jest zdrowe, czy nikt nie robi mu krzywdy. Ta książka przedstawia historię, która jest możliwa, która prawdopodobnie może się zdarzyć, albo już dzieje się w jakimś domu i to jest straszne.

Poza tym, sama w sobie historia wciąga, a przynajmniej mnie wciągnęła. Jest to co prawda czwarty tom tej serii, ale nie trzeba znać poprzednich części, żeby przeczytać „Czarne ziarno”. Jeśli chodzi o bohaterów, to lubię zarówno główną bohaterkę Julię, jak również jej córkę. Jednak niesamowicie denerwuje mnie postać matki naszej detektyw. Chociaż ostatnio niewiele jest matek, w książkach które czytam, które nie doprowadzały mnie do szału, od momentu, kiedy po raz pierwszy się odezwą. Mimo wszystko doskonale zdaję sobie sprawę, że takie postacie są potrzebne i dlatego też pojawiają się w wielu powieściach.

Poza tym naprawdę nie pozostaje mi wiele, tylko polecić wam tę książkę. Ciężko jest mi o niej pisać, ponieważ obawiam się, że mogłabym zdradzić wam zbyt dużo. Sama dość szybko domyśliłam się wielu kwestii, zanim dotarłam do nich na papierze, ale mimo wszystko nie zabrało mi to przyjemności z lektury.

Dlatego polecam wam serdecznie sięgnąć po „Czarne ziarno” i przekonać się samemu, bo według mnie warto.