Nieboszczyk sam w domu recenzja

"Nieboszczyk sam w domu" Alka Rogozińskiego to barwna opowieść osadzona w atmosferze świąt Bożego Narodzenia, gdzie spokój mieszkańców kamienicy zostaje zakłócony przez nietypowe wydarzenia. Młode małżeństwo znajduje nieżywego Mikołaja pod choinką, a inny lokator stara się odzyskać skradzioną pamiątkę.Główne śledztwo dwójki dziesięciolatków przeradza się w komedię omyłek, tworząc połączenie klasycznej fabuły kryminalnej z czarnym humorem.

W oparciu o bogatą tradycję Rogozińskiego w łączeniu kryminalnych intryg z czarnym humorem "Nieboszczyk sam w domu" dostarcza nie tylko dynamiczną historię, ale także rozrywkę w nietypowy sposób. Autor balansuje między elementami śledztwa a absurdalnymi sytuacjami, sprawiając, że doświadczamy zarówno napięcia, jak i śmiechu.

Ciekawe jest, jak Rogoziński eksploruje postaci dziesięciolatków, nadając im rolę detektywów w tej nietypowej sprawie. To nietuzinkowe podejście dodaje oryginalności fabule i prowadzi do zabawnych i zaskakujących zwrotów akcji.

Po przeczytaniu kilku dzieł pana Rogozińskiego "Nieboszczyk sam w domu" niestety nie dostarczył mi oczekiwanej dawki świeżości czy zaskoczenia. Mimo że książka w pewnych momentach uchyla drzwi do humorystycznych sytuacji, nie zdołała w pełni mnie porwać.

Dostrzegłam kilka mankamentów tej powieści, a wśród nich zbyt długie opisowe fragmenty, nadmiar bohaterów oraz rozbudowana akcja, która jest sztucznie konstruowana. Dodatkowo niski poziom dialogów co wpłynęło na ogólne zainteresowanie książką. Choć humor jest elementem wyróżniającym twórczość Rogozińskiego, to powyższe aspekty przysłoniły mi przyjemność z lektury.W rezultacie "Nieboszczyk sam w domu" nie był propozycją, która spełniła moje oczekiwania.

Warto jednak zauważyć, że gust czytelniczy odgrywa kluczową rolę, a ci, którzy cenią konsekwencję stylu Rogozińskiego, mogą nadal znaleźć w "Nieboszczyku sam w domu" pewne atrakcyjne elementy. Jednak książka nie wyróżnia się spośród wcześniejszych powieści autora.

Podsumowując, "Nieboszczyk sam w domu" zdaje się pozycją, która może podzielić czytelników – dla jednych stanowi kontynuację charakterystycznego stylu Rogozińskiego, dla innych może przynieść rozczarowanie z powodu pewnej przewidywalności i braku świeżości.