Nadzieja umiera ostatnia recenzja

Haelyn i Rion, zagubieni i skrzywdzeni przez los i najbliższych, których przypadkowe spotkanie spotkanie może odmienić ich życie. Dosłownie...

"Każdy nosi w sobie demony. Ważne, by się do nich nie zbliżać zbyt szybko, żeby ich nie spłoszyć. Najpierw trzeba je poznać, a następnie okiełznać tak, by przestały ciążyć. Sprawić, by jadły nam z ręki."

Autorka bardzo skupiła się na warstwie psychologicznej bohaterów i ukazaniu problemów, z którymi się zmagają, a także powoli rozwijającej się przyjaźni między dwojgiem młodych ludzi, która z czasem przeradza się w nieśmiałe uczucie...

Zarówno przeszłość Haelyn, jak i Riona jest od początku owiana tajemnicą. Poznajemy jedynie ich emocje i myśli, ale co tak naprawdę ich spotkało dowiadujemy się bliżej końca pierwszego tomu. Ciemne chmury wiszą nad głównymi bohaterami i czujemy podskórnie, że coś złego się wydarzy, bowiem ile bólu jest w stanie znieść młody człowiek... Czasem łatwiej jest po prostu nic nie czuć niż zmierzyć się ze sobą na terapii.

Obydwoje mają przy sobie przyjaciół, którzy są z nimi na dobre i na złe wyciągając ich z każdego kryzysu. Rion pomimo, że docenia obecność Jamesa w swoim życiu, zdaje się spadać w przepaść, z której nie będzie powrotu. Haelyn ze wszystkich sił próbuje trzymać się kurczowo swojej przyjaciółki Minnie i stara się małymi krokami zacząć żyć.

Akcja toczy się we własnym tempie, ukazując funkcjonowanie bohaterów powieści dzień po dniu pozwalając się z nimi zżyć.

Wszystko to podane w bardzo przystępny sposób, bowiem pióro autorki pomimo ciężkiej tematyki jest lekkie jak piórko. Dla zrównoważenia tych negatywnych emocji jest humor i kilka romantycznych, chwytających za serce momentów. Całą sobą przeżywałam emocje bohaterów i wielokrotnie miałam ochotę przytulić mocno Riona, żeby upewnić go, że naprawdę nie jest sam, a to co się stało nie było jego winą.

Przepiękna opowieść o bólu, który trawi trzewia i nie pozwala na głębszy oddech, ale również nadziei rozświetlającej mrok. Ponadto porusza tematy samobójstwa, śmierci, odrzucenia i poszukiwanie nadziei. Po każdej burzy wychodzi słońce i nie można o tym zapomnieć, kiedy życie przytłacza coraz bardziej...

Swallow to dojrzała opowieść i bardzo kibicuję Oli w dalszej karierze pisarskiej. Polecam bardzo, bo Ola to przesympatyczna i ciepła osoba, a zarazem posiadająca w swoim piórze to coś, co sprawia, że jej książki chce się czytać 💙

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom 💙