Agnes Grey recenzja

„Wystarczyłoby mi tylko pamiętać siebie taką, jaką byłam w wieku swoich podopiecznych, ażeby wiedzieć, jak w mgnieniu oka zdobyć ich zaufanie i przyjaźń – jak w błądzących wzbudzać uczucie skruchy, jak ośmielić lękliwych i pocieszyć strapionych, i jak sprawić, by Cnota stała się w ich oczach czymś osiągalnym, Wiedza – czymś pożądanym, a Religia – czymś pięknym i zrozumiałym.”

Literatura klasyczna, jak starożytne wino, dojrzewa z wiekiem, zachowując swoją głębię i smak przez wiele lat. Autorka w sposób niezwykle delikatny i subtelny otwiera przed nami bramy epoki wiktoriańskiej, przywołując ducha minionych czasów, a jednocześnie nasycając naszym sercom emocjami i refleksją.

Jednym z niezaprzeczalnych aspektów tej powieści jest jej ponadczasowość. Chociaż akcja rozgrywa się w XIX wieku, tematy poruszone przez autorkę wciąż mają znaczenie w dzisiejszym świecie. Agnes Grey, główna bohaterka, staje w obliczu wyzwań związanych z samorealizacją, godnością i sprawiedliwością, które są uniwersalne, niezależnie od epoki czy społeczeństwa, w jakim żyjemy. Jej cierpliwość, poświęcenie i wytrwałość są cechami, które stanowią wzór do naśladowania. Jednakże, autorka ukazuje jej także wewnętrzne konflikty, wątpliwości i marzenia, co czyni ją bardziej ludzką i autentyczną.

Anne Brontë w mądry sposób wykorzystuje humor, aby ukazać absurdalność konwencji i postaw społeczeństwa swojej epoki. Jej ironiczne spojrzenie na różnice klasowe, na hipokryzję obyczajów i na nonsens pewnych tradycji jest zarówno zabawne, jak i prowokujące do refleksji. To dowód na to, że literatura klasyczna może być jednocześnie rozrywką i źródłem mądrości.

Książka nie jest pełna spektakularnych wydarzeń czy dramatycznych intryg. Koncentruje się raczej na codziennych wyzwaniach i małych zwycięstwach. To właśnie w tej prostocie tkwi jej siła. Czytelnik może łatwo utożsamiać się z bohaterką, współczuć jej trudnościom i cieszyć się jej sukcesami.

Przesłanie moralne płynące z tej powieści jest nadal aktualne i ważne. Autorka przekonuje nas, że dobro zawsze zostaje nagrodzone, a zło spotyka swoją karę. To piękna lekcja życia, która pozostaje aktualna w dzisiejszym świecie, pełnym nieprawości i niepewności.

Nie można jednak przemilczeć jednego z najbardziej kontrowersyjnych aspektów książki – brutalnych opisów okrucieństwa wobec zwierząt. Autorce udało się ukazać tę tematykę z niezwykłą wrażliwością i spokojem, unikając zbędnej brutalności. Niemniej jednak, niemal na co drugiej stronie pojawiają się szczegółowe opisy mordowania, dręczenia i przemocy wobec tych stworzeń. To aspekt, który nie tylko budzi oburzenie, ale również zadaje trudne pytania o przekaz autorki. Czy to była próba ukazania okrucieństwa ludzkiego społeczeństwa czy może jedynie efekt obyczajów tamtych czasów? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, ale fakt pozostaje – te sceny stanowią cień na pięknej powierzchni tej powieści.