Studnia wieczności recenzja

Studnia wieczności to trzeci tom gotyckiej trylogii "Magiczny Krąg" autorstwa Bray Libba. Światowy rozgłos przyniósł jej Mroczny sekret pierwsza część trylogii, jej debiut literacki.

Studnia wieczności to niezwykła powieść fantastyczna, której gównom bohaterką jest szesnastoletnia Gemma Doyle. Akcja toczy się w wiktoriańskiej Anglii, a dokładniej w Londynie i Akadami Spense dla młodych dam. Tam właśnie Gemma wraz z przyjaciółkami, Ann i Felicyty, poznaje magię i stara się przywrócić ład w międzyświecie. Poznaje smak pierwszej miłości i problemów związanych z dorastanie.

Ostatnia część rozgrywa się kilka miesięcy po Bożym Narodzeniu. Gemma wróciła z Londynu do Akadami i okazuje się, że nie może wejść do międzyświata. Wraz z zrozpaczonymi przyjaciółkami próbuje raz po raz przywołać drzwi ze światła ale niestety nie przynosi to rezultatów. Na domiar złego powracają potworne wizje. Bohaterka widzi w nich damę, która stara się przekazać jej wiadomość lecz dziewczyna nie może odgadnąć o co chodzi. W Akadami trwa remont Wschodniego Skrzydła, który niepokoi matkę Elenę – Cygankę z taboru który zatrzymał się w lesie. Sprawa przybiera nieprzyjemny obrót w szczególności kiedy Rashanie i Zakon zaczynają dawać o sobie znać i z coraz większą determinacją chcą zawłaszczyć magię Gemmy.

Książka przedstawia nieprzewidywalny świat, w którym trzeba ostrożnie rozdawać zaufanie. Najlepszy przyjaciel może okazać się największym wrogiem. Nie wiadomo co może przynieść jutro, a do tego dochodzą problemy rodzone zarówno samej Gemmy jak i jej przyjaciółek. Bohaterka ma chorego ojca, a Felicyty nieznośnych rodziców, Ann - biedna dziewczyna z niską pozycją społeczną, na którą czekała przyszłość guwernantki u okropnego kuzynostwa. Ciekawe w szczególności są momenty w których panna Doyle i Kartik stają sobie bliżsi. Zakazana miłość kwitnie, a walka o międzyświat staje się coraz bardziej zażarta.

,, Studnia wieczności” dobrze pokazuje jak był postrzegany świat i kot wie czy nadal tak nie jest, jak były widziane kobiety w tamtych czasach. Prosto ale wyraźnie przekazuje, że życie to iluzja, a kobiety to tylko potakujące ozdoby mężczyzn. Na dodatek obfituje wieloma zagadkami i intrygami. Nie jest tak kolorowa jak wcześniejsze tomy.

Dziewczyny powoli uświadamiają to sobie im więcej zaznają wolności tym bardziej pragną odmienić swój los. Gemma za pomocą magi stara się zmienić coś w ich życiu ale im bardziej wykorzystuje swoje moce tym wszystko bardziej idzie nie tak. Uświadamia sobie, że nie może już dłużej żyć w iluzji. Wszystko się zmienia ale czy na lepsze?

Intrygujące jet to, że dziewczyny wychowywane na damy z sieczką zamiast mózgu odnajdują w sobie ogień do walki. Buntują się przeciw temu co jest i starają się jakoś walczyć aby zmienić świat. Bray Libba miała oryginalny pomysł by pokazać, że nie można całe życie się oszukiwać i polegać na magi, że życie pod publikę z przykrą świadomości tego, że mogło by być lepiej nie jest dobre, że zostając obarczeni wielką odpowiedzialności coraz trudniej podejmujemy decyzje.

Dużym plusem jest świetnie pokazany Londyn i zwyczaje tamtych czasów. Język nie jest iście skomplikowany ale dziecinny na pewno też nie. Autorko przekazuje myśli w sposób zrozumiały, moim zdaniem, dla każdego. Postacie są świetnie skrojone i różnorodne. Spotykamy się z kilkoma rodzajami ludzi i charakterów. Każdy z nich ma inne ambicje, każdy kieruje się własnymi pobudkami. Opisy dobrze odzwierciedlają obrazy i emocje, czytają nie sposób się pogubić. Klimat jest zimniejszy, mroczniejszy znika beztroska zabawa wyraźna w poprzednich częściach. Wszystko dobrze się ze sobą łączy, a jednocześnie dzieli tworząc spójna całość. Jednak nie spotkałam jeszcze, żadnej książki bez minusów i trzeba przyznać że ta też je ma. Niektóre wątki dużą się w nieskończoność, kiedy czytelnik wolałby przejść do czegoś innego. Po za tym nie widzę więcej wad.

Uważam, że ,, Studnia wieczności” jest doskonałą pozycją aby spojrzeć na świat z innej perspektywy, oderwać się od rzeczywistości i dać porwać magi międzyświata. Jest doskonałym zakończeniem całej trylogii, smutnym ale dobrym. Księżak daje wiele do myślenia i to mi się właśnie w niej podoba. Jeśli już raz wejdzie się do tego świata nie sposób z nim skończyć. Jestem pewna, że kiedyś jeszcze wrócę do tej trylogii. Powieść to doskonałe połączenie fantasy i horroru oraz romansu pobudzające naszą wyobraźnię. Żałuję, że to już koniec. Polecam każdemu tę pozycję. Warta jest przeczytania.