Michael Wittmann. Najskuteczniejszy dowódca czołgu w drugiej wojnie światowej. Tom 1 recenzja

Gdybym tę książkę kupił, skuszony poznaniem życiorysu jednego z największych wymiataczy drugiej wojny światowej, to z miejsca bym się zgłosił do księgarni po zwrot kasy.

To nie jest biografia, jak może sugerować tytuł i bezczelne grupowanie tej książki w tym dziale.
To książka przedstawiająca szlak bojowy i różnorakie zawirowania wewnątrz Dywizji Pancernej Leibstandarte Adolf Hitler, a niekiedy wykraczająca poza ramy samych działań pancerniaków.
Dla pasjonatów tego typu rzeczy książka może być ciekawa, przez wzgląd na wręcz upierdliwą drobiazgowość, przynajmniej w kwestiach o których "można" mówić i nie splami to niemieckiego munduru.
Zaraz, zaraz, a przypadkiem dowódca Leibstandarte- Sepp Dietrich, nie został uznany za zbrodniarza wojennego? Zapytałby ktoś dociekliwy i miałby rację- ale z tej książki się tego nie dowie. Nie, raczej poczytamy o bohaterskich rannych Niemcach, którzy wespół z mieszkańcami Charkowa, czy innej miejscowości tańczyli, śpiewali i swawolili, sypiąc rubasznymi dowcipami i bawiąc obie strony. O, nic o gwałtach, paleniu wiosek i ludobójstwie? Dziwne, może autor pominął ten mało ważny detal na rzecz wykazu wojaków odznaczonych za daną akcje takim a takim krzyżem żelaznym takiej a takiej klasy.

I zdecydowana większość tej książki tak właśnie wygląda: pół strony zasypane samymi nazwami stopni wojskowych (które w niemieckim wydaniu wyglądają jak słówka do ćwiczenia dykcji) i tym kto gdzie pojechał, jaki manewr przeprowadził. Narracja to tylko sucha wymiana danych, rzadko i nieśmiało przetkana zasłyszanymi anegdotami.
Są i wycięte i przepuszczone przez cenzurę listy pancerniaków do ich rodzin, ale poza lekką zmianą narracji nic nie wnoszą. Oczywiście same pozytywne informacje, nic o metrowych błotach, mrozie, pacyfikacji wioski, czy wszach. Luz, malina moja droga Ingrid, nawet ładny ten Biełgorod.
Oczywistym plusem jest materiał fotograficzny zamieszczony na końcu książki, ale całości to bardzo nie ratuje.

Powiem wprost: nie dokończyłem tego bubla. Nie idzie się przez tę laurkę przegryźć, a ilości Wittmanna w książce o Wittmannie są doprawdy śladowe. Autor nie umie pisać, sprawdziłby się tylko jako stronniczy kronikarz, układający fakty tak, żeby mu zbytnio nie przeszkadzały.
Jeśli ktoś szuka prawdziwej biografii niemieckiego pancerniaka (w mojej opinii dużo lepszego niż Wittmann, chociaż liczby go nie bronią), to niech sięgnie po "Tygrysy w błocie".
A to radzę omijać, to nie jest biografia, tylko kijowo napisana kronika.