Lucy i morze recenzja

___

Łatwo jest utożsamić się z poczuciem rozłączenia i izolacji Lucy podczas izolacji, kwestionowaniem jej życia i związków, radzeniem sobie z utratą znajomych, przyjaciół i członków rodziny z powodu Covida oraz jej wysiłkami na rzecz przyjęcia nowej normalności jako sposobu na życie. Jej zmagania są prawdziwe i często tak realistyczne, że czasami trzeba zrobić sobie przerwę, odetchnąć i przypomnieć sobie, że Lucy jest postacią fikcyjną. Jednak prowokująca do myślenia, prosta, ale elegancka narracja Elizabeth Strout sprawia, że czytając czułam się tak, jakbym stała się częścią jej historii. W pewnym sensie jestem, ponieważ pandemia w ten czy inny sposób dotknęła każdego z nas. Ponieważ historia przenosi nas przez rok 2020 – zarówno pandemię, jak i inne wydarzenia ze świata rzeczywistego, które wpłynęły na społeczny i polityczny krajobraz kraju – ton autora, gdy porusza drażliwe kwestie, pozostaje pełen szacunku, powściągliwości i, co najważniejsze, współczucia. Chociaż w tej historii pojawiają się odniesienia do niektórych postaci Strout z jej poprzednich powieści, spotykamy także kilka znajomych postaci, gdy ich ścieżki krzyżują się ze ścieżką Lucy.

Introspekcyjna, wnikliwa i niezwykle realistyczna Lucy i morze Elizabeth Strout to znakomita powieść, którą bez wahania mogę polecić. Mam jednak wrażenie, że przeczytanie poprzednich książek z serii przed tą umożliwiłoby czytelnikowi pełne docenienie tej postaci i jej historii oraz poczucie zaangażowania w nią.