Stroiciel recenzja

Daniel Mason Stroiciel, to płynąca powoli, taka jak lubię, cudownie senna i pełna tajemnic opowieść umiejscowiona w XIX wiecznej, będącej kolonią angielską Birmie. Dzieje się w niej niby niewiele. Jednak jednocześnie snuta przez autora historia jest tak hipnotyzująca, że nie sposób jest się od niej oderwać. W dodatku fascynuje opowieścią, w której główni bohaterowie chociaż istotni, zostają odsunięci na plan dalszy. Tutaj główną rolę odgrywa egzotyczna przyroda i drugoplanowy bohater - fortepian marki Érard, o którym jest mowa już na samym początku opowieści. Jednak na jego fizyczne pojawienie się musimy dość długo poczekać, ale kiedy już się w końcu pojawi, będzie do samego końca w niezwykły sposób przyciągał swoją magią. Stworzy wokół siebie osnutą tajemnicą aurę, którą trudno opisać, a jeszcze trudniej objąć rozumem. Tak właśnie czuję się w przypadku Stroiciela.

Edgar Drake londyński stroiciel fortepianów na prośbę przebywającego już od kilkunastu lat w Birmie majora Carolla, zostaje wysłany przez angielską armię gdzieś w głąb leśnej birmańskiej głuszy, żeby nastroić, a co za tym idzie przywrócić do życia, wysłany tam wcześniej, wykonany w 1840 roku fortepian marki Érard. Ta wielomiesięczna wyprawa stanie się dla stroiciela pełną przygód podróżą życia. Ludzie, przyroda, orientalny klimat, a także zetknięcie się z obcym, choć pięknym i nowym miejscem czynią opowieść niezwykle klimatyczną, wciągając do swojego pełnego tajemnic świata dzielonego przez mieszkańców Birmy, tubylców, a także wszechobecnych kolonizatorów.

Szeroka gama dźwięków i obrazów, rozbrzmiewająca muzyka, egzotyczna przyroda czynią opowieść fascynującą. Zaproszona do tego niesamowitego świata, nie miałam ochoty go opuścić. "Myślał o érardzie. Na pewno stroił wspanialsze fortepiany, nigdy jednak nie widział czegoś takiego jak obraz Saluin ujętej w ramę okna i odbitej w podniesionym wieku instrumentu. Był ciekaw, czy Carroll zaaranżował to, czy może nawet zaprojektował w ten sposób pokój muzyczny."

To magiczne miejsce, które kusi i przyciąga. Kilkanaście lat temu dało dom majorowi Carrollowi, teraz pokochał je Edgar Drake. Taka możliwość otwiera się również przed czytelnikiem. Tutejsze życie pozostaje jak gdyby w zawieszeniu, toczy się pomiędzy jawą a snem. Nikomu nie spieszy się, aby stąd wracać. Chociaż celem wyjazdu Eduarda był fortepian, okazuje się, że obcowanie z pięknem przyrody nie tylko go oszałamia, ale również daje poczucie spełnienia i nieodpartą chęć zapamiętania wszystkich, nawet najdrobniejszych obrazów i dźwięków. Jestem pod wrażeniem tej przepięknej, nieoczywistej i przepełnionej tajemnicą historii.