Stokrotki w śniegu recenzja

Kiedy w 1843 roku Charles Dickens napisał „Opowieść wigilijną”, nie spodziewał się, że okaże się ona tak wielkim sukcesem. Książka, która miała pomóc autorowi w spłacie długów, naprawieniu relacji z innymi ludźmi, stała się lekturą ponadczasową. Anglik zapewne nie przewidział, że jego dzieło będzie wystawiane na deskach teatrów na całym świecie, a także wielokrotnie ekranizowane. A już na pewno - że stanie się inspiracją i dla innych pisarzy. Richard Paul Evans stworzył współczesną wersję „Opowieści wigilijnej”. Główny bohater „Stokrotek w śniegu”, James Kier, jest prawdopodobnie najpodlejszym człowiekiem na świecie. Opuścił śmiertelnie chorą żonę, odwrócił się od syna, zawiódł przyjaciół. Pracując jako agent nieruchomości, wykorzystuje luki w prawie oraz bezradność i niewiedzę klientów. Zapewne nikt z nas nie chciałby mieć z nim do czynienia. Jednak pewnego dnia wszystko się zmienia. Kier znajduje w gazecie swój nekrolog. Znajomi, przekonani, że biznesmen nie żyje, piszą na internetowym forum, co naprawdę o nim myślą. Ten, widząc, jak wielu ludzi skrzywdził, postanawia naprawić szkody, jakie im wyrządził. Tylko… czy nie jest za późno na zmiany? Bardzo przystępny język, jakim posługuje się autor, krótkie rozdziały i nie tak znowu wiele, bo 300 stron, sugerować by mogły, że „Stokrotki w śniegu” to lekka powieść, dająca wytchnienie po ciężkim dniu. Nic bardziej mylnego! Dawno żadna książka nie wycisnęła ze mnie tylu łez. Płakałam, gdy James miał trudności z naprawieniem wyrządzonych szkód, a prawdziwie szlochałam, kiedy pojawiła się wzmianka o tytułowych stokrotkach… Może powieść Evansa jest przewidywalna aż do bólu. Może w nagłą przemianę bezwzględnego rekina biznesu trudno jest uwierzyć, ale naprawdę chciałabym, aby takie cuda zdarzały się każdego dnia, żeby każdy pragnął i miał szansę zmienić się z diabła wcielonego w godną zaufania, szczerą i hojną osobę. „Stokrotki w śniegu” powinien przeczytać KAŻDY. Współczesna wersja „Opowieści wigilijnej” skłania do refleksji, przywraca nadzieję, wzrusza i zapada w pamięć. Warto ją przeczytać, podobnie zresztą jak powieść Dickensa, zwłaszcza w okresie przedświątecznym. Jestem pewna, że wrócę do niej za rok i Wam również polecam to zrobić.