Zuza albo czas oddalenia recenzja

Może jednak opowieść o starym, schorowanym, samotnym mężczyźnie, który uważa, że miłość może już wyłącznie kupić.

Powieść jest skonstruowana w formie pamiętnika, który znalazł autor na klatce schodowej jednego z bloków w Warszawie. Jednak trudno nie odkryć elementów autobiograficznych w tej powieści. Autor przedstawia historię starego chorego na Parkinsona mężczyznę, który ma już za sobą parę małżeństw i wiele kochanek. Teraz przeżywa miłość do dwudziestoletniej prostytutki Zuzy. Tylko czy to jest miłość, a może raczej fascynacja młodością, witalnością, zdrowym ciałem, za tym wszystkim, którego już brak autorowi i ma świadomość, że nigdy nie powróci. Spogląda też wstecz i opisuje związki, ze wcześniejszymi kobietami, swoją pierwszą żoną, czy instruktor wakacyjnych warsztatów dla studentów, kiedy sam był na studiach. Interesującym jest, jak z wiekiem zmieniały się jego oczekiwania względem kobiet. W młodości uważał, że nie można ożenić się z kobietą, która nie czyta książek. Ważne dla niego było wnętrze, a nie wygląd kobiety. Świadczy o tym choćby romans z Alą K., co prawda bez biustu, ale miała w sobie to „coś”. Jednak z wiekiem coraz ważniejsze stawał się wygląd kobiety, a nie jej wnętrze. Zakochuje się w prostytutce Zuzi, księżniczce solarium i silikonu, dla której najważniejszy jest wygląd i jest mistrzynią w swoim fachu. Zresztą sam spogląda na ten związek dość ironicznie i z humorem. Pisze, że obcował wyłącznie z jej ciałem, jej nigdy naprawdę nie poznał. Tworzy do tego związku całą filozofię, że potrzebuje kobiety niewiernej i wyuzdanej. Zachwyca go, że uprawia seks za pieniądze i płaci jak inni. Gdyby było inaczej, obcowała z nim za darmo, zdechłby ze zgryzoty, a raczej z obojętności i nudy. Kręci go kobieta, która mu się wymyka i nie może jej do końca posiąść. Chyba uważa, że już tylko na taką miłość zasługuje.

Książka nie ma rozbudowanej fabuły, raczej jest to rodzaj gawędy, traktatu filozoficzno- ironicznego na temat samotności, starzenia się, choroby, zbliżającej się śmierci i tęsknocie za młodością i witalnością. Bohater swoje zapiski określa „summą erotyczną”, traktatem o miłości erotycznej.

Tematyka powieści jest mi zupełnie obca, ale Pilch potrafi zaczarować czytelnika swoim spojrzeniem na relacje między kobietą i mężczyzną, na starość i chorobę. Pilch posługuje się świetnie ironią i humorem. W jego wykonaniu nie rażą wulgaryzmy, tworzą swoistą poetykę języka Pilcha. Pilch nie przytłacza nas dramatem starzenia się bohatera, ale patrzymy na jego życie z pewną właściwą jemu ironią.