Stacja recenzja

Marcin Majchrzak "Stacja".

Stara stacja, stara nastawnia, Chomiczówka. To właśnie tu rozpoczyna się zło. A właściwie, budzi się, po wielu latach głodówki. Budzi się, bo w pijackim amoku ktoś traci życie. W strasznych męczarniach, w strasznym smrodzie. I każdy z uczestników tragicznego wydarzenia zostaje przeklęty. Na swój własny sposób. Nie chodzi tu tylko i wyłącznie o walkę o samego siebie, swoje własne ego, poczucie sensu i przynależności. Tu chodzi o coś wiele głębszego.

Piotrek wraca do rodzinnej miejscowości kilka tygodni po śmierci matki. Na pogrzebie nie był, toteż może przez wyrzuty sumienia zgadza się na prośbę ojca, by uporządkować mieszkanie i resztę spraw. Piotrek jest dziwny, zawsze był, ale to właśnie wydarzenia na nastawnej zapoczatkowały nieodwracalny proces w jego psychice. Razem z nim do Cieszyna wracają wspomnienia. O okropnym dzieciństwie, porażce dorastania, alkoholowym amoku. I w końcu o niej. O jej głosie. Po trzynastu latach głos wraca, a właściwie to Piotrek powraca, bo głos na niego czekał. Mężczyzna bowiem ma coś do załatwienia. Zakończenia. A to wszystko wiąże się z powrotem do przeszłości, spojrzeniem w teraźniejszość innymi oczami. Przyszłość nie jest ważna. Jak mogłaby być ważna w miejscu, gdzie zatrzymuje się czas? Gdzie śmierć jest wybawieniem?

Historia emanuje złem. Ma ciężki klimat, przepełniony strachem, smrodem, wulgaryzmem. Wspomnienia z przeszłości przeplatają się z teraźniejszością, jednocześnie są tak bardzo płynne, że czyta się błyskawicznie, z zapartym tchem. Wciągnęła mnie książka. Wciągnęła od samego początku. I naprawdę ciężko było odłożyć. Momentami musiałam, za dużo emocji, za dużo wrażeń. Opisy są bardzo dokładne, dlatego można poczuć mdłości. Sama fabuła nie jest banalna. Z początku myślałam, że będzie to pewien schemat. Autor jednak mnie zaskoczył. Pozytywnie oczywiście. Znajdujemy tu horror, kontekst paranormalny także, jednakże nie jest on hmm, nierealny? Wręcz przeciwnie. Daje dużo do myślenia. Dla osób, które za zjawiskami nadprzyrodzonymi nie przepadają, kontekst ten nie będzie ani przeszkadzał, ani zniesmaczał. Pięknie się z całością komponuje. Postaci są barwne, charakterystyczne, psychologiczny aspekt także bardzo dobrze pociągnięty. Jestem pod wrażeniem. Wielkim. Kawał dobrej roboty. Liczyłam co prawda na inny koniec, chociaż poniekąd się domyślałam do czego to zmierza... gratuluję autorowi, bo pomysł i wykonanie naprawdę super. I gratuluję sobie, bo chciałam mocnego horroru i właściwie złapałam pierwszy lepszy z intrygującą okładką. To był strzał w dziesiątkę!

Polecam.