My dzieci z dworca ZOO recenzja

Christiane od zawsze ciągnęło do rzeczy zakazanych, a przynajmniej taki pogląd przyjęła w dzieciństwie po przeprowadzce do Berlina. Zabawy dzieci polegały głównie na tym, by innym dokuczyć i łamać zakazy, bo przecież po to są, no nie? O ile się nie mylę - w wieku 12 lub 13 lat po raz pierwszy paliła haszysz w Haus der Mitte. Potem przyszedł czas na tabletki. Stopniowo doszło do piekła, czyli uzależnienia od heroiny.

Tematem uzależnień i słabości człowieka interesuję się od dawna, widać to szczególnie po moich pierwszych, recenzowanych książkach. Na pewno nie wiecie, że miałam już raz styczność z tą książką, ale wtedy mnie wkurzała. Pewnie przez to, że słuchałam wtedy audiobooka, a to nigdy nie kończyło się u mnie dobrze. Poza tym myślę, że do książek takich jak ta zwyczajnie trzeba trochę dorosnąć.

Po raz pierwszy zobaczyłam, jak bardzo człowiek może się zmienić pod presją towarzystwa. Bo przecież właśnie od tego się zaczęło: jej nowych przyjaciół, którym chciała zaimponować. I mimo, że pierwszy raz odmówiła zapalenia haszu, za drugim to zrobiła. Uznała to za przepustkę do oficjalnego zostania częścią paczki. Ta książka uświadomiła mi, że czasem lepiej trzymać się z boku i zadbać tylko o siebie i osób, które są naprawdę tego warte. Osoby, z którymi trzymała się Christine na początku były nawet w porządku: to tylko haszysz, będzie fajnie. Nikt się nie narzucał, ani nie brał tego co chciał siłą. Liczyły się uczucia drugiej osoby itd. Smutne to wszystko zaczęło się robić wtedy, gdy stopniowo osoby od grupy przechodziły na wyższy poziom. Hasz i tabletki to było za mało. Tylko raz spróbuję, mówili... Heroiny, która większość z nich potem zabiła.

Miałabym wiele zastrzeżeń co do stylistyki, ale nie rozwinę tej kwestii. Im dalej, tym lepiej (chociaż zależy dla kogo i pod jakim względem). My, dzieci z dworca ZOO to pozycja, którą każdy musi przynajmniej raz w swoim życiu przeczytać. Skutecznie odstrasza od narkotyków i uświadamia, że na spróbowaniu się najczęściej nie kończy. Szczególnie gdy chodzi o twarde narkotyki. Bardzo spodobały mi się zdjęcia, które znajdują się w książce: mają swój specyficzny klimat. Na plus zadziałało także danie wypowiedzi różnych osób, m.in. mamy Christine, która długo nie wiedziała o uzależnieniu córki.
Nie da się ją przeczytać jednej nocy, mimo że liczy sobie zaledwie 244 strony. Czemu? Ta historia jest chyba po prostu zbyt ciężka. Polecam każdemu, ale najlepiej po 16 roku życia, bo poniżej można odebrać ją inaczej, niż się powinno. Osobiście zamierzam jeszcze zobaczyć film, gdy tylko będę na to gotowa.