Prokurator. Kobieta, która nie bała się morderców recenzja

Kiedy słyszymy o przestępstwie i miejscu zbrodni wyobrażamy sobie grupę silnych mężczyzn, którzy próbują rozwikłać tę tajemnicę i zatrzymać wszystkich winnych. Faktycznie sprawami kryminalnymi zajmują się w dużej mierze mężczyźni. Jednak w wydziałach kryminalnych i prokuraturach jest coraz więcej kobiet. To one prowadzą postępowanie, weryfikują dowody, są na miejscach zbrodni od samego początku. To silne charaktery, które na każdym kroku udowadniają swoją wartość. I uzyskują uznanie i szacunek męskich podwładnych. 

Jedną z takich kobiet jest Małgorzata Ronc. To ona prowadziła sprawę Mariusza Trynkiewicza. Dzięki niej skazano seryjnego mordercę Henryka Morusa. W szczerej rozmowie z Joanną Podgórską opowiada o blaskach i cieniach swojego zawodu. Nie ukrywa, że na rzecz kariery w wymiarze sprawiedliwości poświęciła życie rodzinne. Chwali swojego szefa Adama Staniszewskiego, który chronił ją i dbał by mogła pracować. Bo jej bezkompromisowy charakter przysparzał więcej wrogów niż przyjaciół.

Według tej relacji praca prokuratora znacznie przekracza ustawowe widełki. Pisanie aktów oskarżenia po nocy, jeżdżenie w weekendy na miejsce zdarzenia. Nieustanie towarzyszył jej lęk, grozili przesłuchiwani. Jednak nie zgasiło to jej pasji. Małgorzata Ronc z zaangażowaniem wspomina każdy dzień swojej pracy. Drobiazgowo pamięta wszystkie szczegóły. Nie ma problemu by powiedzieć, że miejscami współczuła oskarżonym. Wskazuje też kto był najgorszym zbrodniarzem jakiego spotkała w swojej karierze.

Ta rozmowa pozwala nam zobaczyć ludzką twarz prokuratorów. Bo często mylnie uznajemy ich za bezdusznych urzędników, marionetki w rękach władzy. I choć to zaskakujące, to nie przestępcy są największymi wrogami wymiaru sprawiedliwości. To politycy, którzy chcą objąć we władanie również wymiar sprawiedliwości.

Warto poczytać o tym również aktualnie, gdy media przekazują nam tyle mylnych informacji wskazujących na wady aparatu sprawiedliwości. Krytykujemy policję i prokuraturę wytykając najmniejszy nawet błąd. Zapominamy, że dzięki nim możemy czuć się bezpieczni.