Prokurator. Kobieta, która się nie bała recenzja

Mawiamy, że kobiety to słaba płeć. Czy można uznać to za prawdę czy może to kolejny oklepany stereotyp? Biorąc do ręki książkę Joanny Podgórskiej - ,,Prokurator. Kobieta, która nie bała się morderców." wogole nie myślałam o tej pozycji w ten sposób. Sprawy kryminalne to coś co od zawsze mnie interesowało i bardzo często właśnie na ten temat czytam.
Po przeczytaniu kilku pierwszych stron lektura pochłonęła mnie całkowicie, a co najciekawsze sprawy kryminalne opisane w książce zeszły trochę na drugi plan. Najbardziej zaintrygowała mnie postać pani prokurator. Nie od dziś wiadomo, że kobiety chcące osiągnąć coś w karierze zawodowej muszą dawać z siebie o wiele więcej niż panowie. (Oczywiście nie mam tu zamiaru nikogo obrażać czy też osądzać 😊). A co tu dopiero mówić o kobiecie w zawodzie prokuratura. Świat przestępczy kojarzy się z silnymi, postawnymi mężczyznami, a nie z kruchą i delikatną kobietą.
Pani Małgorzata Ronc już od pierwszych minut pokazuje jak łatwo przełamać taki tok myślenia. Pomimo, że jest kobietą, matką, pokazuje oblicze prawdziwej twardzielki. Jest zawzięta, konsekwentna, nie boi się wypowiedzieć na głos swojego zdania. Jej odwaga i nie ustępliwość zaprowadziły do więzienia najgorszych zwyrodnialców. Należy pamiętać, że swoją karierę zawodową zaczynała wiele, wiele lat temu i nie wszystko było takie jak teraz. I pomimo, że pięła się po szczeblach kariery ( od prokuratury rejonowej, aż do wojewódzkiej) najistotniejsze było dla niej zatrzymać i ukarać winnego...
Sprawy opisane w tej lekturze (oczywiście nie wszystkie) są znane nawet tym, którzy nie interesują się zbytnio tematem przestępczością seryjnymi mordercami i wszystkim tym co może być najgorsze w nas ludziach. Bo czy jest taka osoba, która nigdy nie słyszała o potworze w ludzkiej skórze jakim jest Mariusz Trynkiewicz? Albo o seryjnym mordercy Henryku Morusiu? Nie sądzę...
Książkę pomimo, że nie należy do najłatwiejszych, choćby ze względu na ogromne zło wyrządzone nikomu nic nie winnym ludziom czyta się bardzo dobrze i szybko. Napisana jest w trochę w formie wywiadu, bardziej jednak powiedziałabym, że jak pamiętnik pisany na przestrzeni wielu lat.
Czy warto przeczytać tą książkę? Sądzę, że jest warta uwagi i przeczytania nawet przez ludzi, którzy rzadko sięgają po literaturę faktu. Szczerze polecam.