Kocia Szajka i napad na moście recenzja

W marcu 2020, mniej więcej w tym samym czasie co ogłoszono lockdown, na Facebooku powstała grupa „Wieczorynka”. O godzinie 19.00 Agata Romaniuk opowiadała dzieciom bajki – improwizacje na zadane przez nie tematy. Coraz częściej, zgodnie z życzeniem oglądających, były to opowieści o przygodach dwóch kotów, Loli i Komandosa. Cieszyły się one takim powodzeniem, że powstały o nich książki, bo „Kocia Szajka i napad na moście”, którą ja przeczytałam jako pierwszą z cyklu, jest jego częścią trzecią (poprzednie to „Kocia Szajka i zagadka zniknięcia śledzi” oraz „Kocia Szajka i ucho różowego jelenia”).

Wszystkie one ukazały się w 2021 i są pięknie wydane przez wydawnictwo Agora , w twardych okładkach, na grubym papierze, z uroczymi ilustracjami Malwiny Hajduk.

W każdej części przedstawiona jest inna sprawa, tak że spokojnie każdą część można czytać osobno.

Akcja wszystkich trzech dzieje się w Cieszynie, starym, pięknym i interesującym mieście leżącym na pograniczu polsko-czeskim. Oprócz Loli i Komandosa do Kociej Szajki należą bracia Piksel 1 i Piksel 2, Poziomka, Morfeusz i Bronka; wszystkie są kotami o niezależnych charakterach i mniejszej lub większej inteligencji. I wszystkie pomagają miejscowej policji - bardzo skutecznie – w rozwiązywaniu najbardziej skomplikowanych problemów.

A tym razem do rozwiązania jest sprawa napadu na listonosza, Maurycego Moiczka. Gdy w zimowy, deszczowy wieczór zatrzymał się na chwilę na moście, ktoś go potrącił, porwał torbę z listami i szybko oddalił się na żółtym rowerze. Świadkowie nic więcej nie zauważyli, ale zaopiekowali się listonoszem i wezwali policję. Przybyła na miejsce aspirantka Walerka Koczy po przesłuchaniu napadniętego doszła do wniosku, że sprawa jest delikatna – wydarzyła się na granicy państw, nie wiadomo z jakiego powodu ukradziono torbę, w której były listy i polskie, i czeskie. Walerka, jako polska policjantka nie miała uprawnień do działania na terenie Czech – ale przecież mogły tam działać koty z Kociej Szajki …

Przeczytałam z przyjemnością, choć, może dlatego, ze jestem dorosła i lubię inny styl pisania, nie zachwyciłam się.

Myślę, a właściwie jestem pewna, że dzieciom się spodoba, bo jest napisana tak by dzieci wszystko zrozumiały, ładnym, prostym językiem. I treść książki powinna być dla nich interesująca, bo jest i baśniowo, i rzeczywiście, i o współpracy ludzi i kotów.

Nadaje się zarówno dla dzieci starszych, czytających już samodzielnie, jak i do przeczytania małemu dziecku np. na dobranoc.

Ale, mimo wszystko zaczęłabym od części pierwszej …