Udręczeni. Historia prawdziwa recenzja

Tematyka zjawisk paranormalnych i nadprzyrodzonych bytów, które nawiedzają domy, ludzi czy przedmioty to coś, co w jakimś stopniu mnie interesuje i sprawia, że chętnie sięgam po właśnie takowe książki zawierające tę tematykę.
Dlatego też nie byłabym sobą, gdybym nie złapała się za kolejną książkę o sprawach, z jakimi mieli do czynienia znani na całym świecie (i niestety nie żyjący już) demonologowie: Ed i Lorraine Warrenowie.

"Udręczeni. Historia prawdziwa" to opowieść o sprawie Snedekerów, którzy w związku ze swoją ciężką sytuacją (chorobą jednego z dzieci tego małżeństwa) przeprowadzają się do domu, który jest bliżej szpitala. Dom ten okazuje się być byłym zakładem pogrzebowym z niezbyt ciekawą historią a rodzina zaczyna toczyć walkę z nadprzyrodzonym i bardzo silnym bytem, który zrobi wszystko, by udręczyć rodzinę Snedekerów powoli wyniszczając relacje a także psychikę każdego mieszkańca domu.

Mimo tego, iż książka mi się podobała, mam kilka zastrzeżeń do całości opowieści. Historia jest niesamowicie ciekawa, ale nie do końca odpowiada mi fakt, w jaki została przekazana. Czytając "Udręczonych" odnosiłam wrażenie, że czytam po prostu książkę, w której historia jest zwykłą fikcją literacką. Zabrakło mi komentarza czy wyjaśnienia niektórych kwestii przez małżeństwo demonologów, to w mojej opinii odebrało trochę realizmu tej całej historii. Dodatkowo już wkroczenie Eda i Lorraine Warrenów do historii było opisane w taki sposób, że historia przestała mnie wciągać - a raczej mi się to nie zdarzało, wręcz przeciwnie! Czekałam za każdym razem na moment gdy małżeństwo wkroczy do akcji. Tu jednak trochę się zawiodłam, liczyłam na więcej fachowych informacji, jakieś zdjęcia (zwłaszcza, że na podstawie tej historii powstał ponoć film pt. The Haunting in Connecticut, wydaje mi się że raczej go nie oglądałam)... Otrzymałam po prostu opowiadanie o zmaganiach rodziny Snedekerów z mrocznymi siłami zła zamieszkującymi dom będący niegdyś zakładem pogrzebowym. Tak, OPOWIADANIE a nie rozłożenie na czynniki pierwsze sprawy nawiedzenia.

I jedna kwestia - od zawsze mnie to irytowało (tak jak rozdzielanie się grup ludzi w horrorach): ilekroć czytam tego typu historie, to za każdym razem zauważam powtarzalność pewnego "schematu". Ktoś mówi, że dzieje się coś złego, osoby zamieszkujący widzą, słyszą lub doświadczają dziwnych rzeczy, wiedzą jaką historię ma ich dom ale jednak zupełnie nie biorą do siebie tego, że może to być zjawisko paranormalne. Tu również przez dużą część książki takie kwestie miały miejsce, co sprawiało, że czułam się poirytowana.