Amok recenzja

Finał trylogii o Brunonie i Larysie. Co ja mogę napisać, a może zaśpiewać "To już jest koniec, nie ma już nic, Jesteśmy wolni, możemy iść". Kurczę, serio to jest już koniec i jest mi wręcz smutno. "Amok" ogarnął i mnie, tylko że w postaci...płaczu. To jest mój drugi kryminał w życiu (pierwszym był finał Piotrowskiego "Cherub"), gdzie podczas czytania finałowych scen ryczałam jak bóbr! No kurdę!

Sylwia Konopacka została porwana, Brunon poddaje się grze jaką zafundował mu Jacek. Komisarz za wszelką cenę chce uratować swoją koleżankę i jest gotowy poświęcić wszystko. Jednak zegar tyka, a Jacek do wszystkiego przygotował się bardzo skrupulatnie. Larysa natomiast postanawia odkryć prawdę nt rodziny Hallerów, z którymi toczy swoją wojnę. Wszystko sprowadza się do jednego człowieka, który pociąga za wszystkie sznurki. Do zdolny jest człowiek by dowieść prawdę? O tym między innymi dowiecie się w tym finale.

Książki Janiszewskiej niespodziewanie szybko się kończą. Człowiek zatraca się w czytaniu i bach książka skończona. O ile w dwóch poprzednich było wiadomo, że będzie kontynuacja, o tyle w tej mamy koniec. Więcej przygód tej dwójki nie będzie. Autorka w bardzo dobry sposób zamknęła swoją głośną debiutancką trylogię. W tej części ponownie mogliśmy zagłębić się w ciekawe misje naszych bohaterów. Misją Brunona było uratowanie koleżanki, przezwyciężenie swoich własnych chorych żądz względem tego, który zepsuł mu dzieciństwo oraz oczyszczenie swojego imienia, które w trakcie poszukiwań koleżanki zostało poplamione okrutnym kłamstwem. Larysa z kolei postanawia ukazać prawdę na temat rodziny Hallerów, w której również miał miejsce dramat. Bohaterka jak zawsze nie zważa na to, że może stać się jej krzywda. I oczywiście postać Jacka, która od samego początku mocno intrygowała. We "Wrzasku" było mi go żal, a tutaj chciałam by wreszcie pokazał wszystkim swoją prawdziwą twarz. To najlepszy czarny charakter o jakim mogłam przeczytać. Zło z niego wręcz emanowało. Autorka pokazała jego ewolucję od dziecka, któremu zadawało się niewyobrażalny ból, do człowieka, który jest gotowy zrobić wszystko by zaspokoić swoją żądzę zemsty. Bo tym się kierował, gdy tworzył swoją chorą grę. Zakończenie, przy którym - jak wspominałam na początku - płakałam było potrzebne. Ono takie musiało być, koniec kropka. To jedno z lepszych zakończeń kryminalnych serii. Choć wszystko wskazywało na takie zakończenie, to jednak była nadzieja, było światełko w tunelu, że tak nie będzie.

Polecam całą trylogię (choć nie powiem jej promocja w instasferze mocno mnie irytowała), ona broni się sama, bo jest bardzo dobra. Czekam na kolejne powieści Autorki.