Ścieżka Ocalenia recenzja

Miał być oszałamiający finał serii. Miało być ciekawie, intrygująco, a przede wszystkim porywająco. Książka miała powalić mnie na kolana, a ja sama miała piać "oh-y" i "ah-y" nad talentem pisarskim autorki. Miało. Szkoda, że wyszło jak zwykle.

Z cyklem Antilia jest jak z odkryciem nowej, nieznanej nikomu, fantastycznej restauracji. Wpadasz do niej przypadkiem, ale już po chwili jesteś całkowicie oczarowany wystrojem, kuchnią i świetnym klimatem knajpy. Jednak kiedy z każdą twoją kolejną wizytą dania nie smakują tak dobrze, a im dłużej tam przychodzisz jest coraz gorzej, czujesz niesamowite rozczarowanie. Przecież byłeś nią oczarowany! Pokładałeś wielkie nadzieję! Kiedy finałowe danie jest niejadalne i ciężko strawne, wiesz doskonale, że raz na zawsze stawiasz na niej krzyżyk.

Tak samo jest z serią Antilia. Zapowiadała się niezwykle apetycznie, ale z każdym kolejnym tomem było coraz gorzej. Drugi tom, "Cena odwagi" irytował mnie głupotą głównej bohaterki Niny oraz jej nieprzemyślanymi decyzjami. Krytyka oraz ostre przyjęcie tej części są wyraźnie widoczne w finałowym tomie. Ewa Seno za wszelką cenę (czyżby odwagi?) próbowała naprawić błędy swoje i swojej bohaterki oraz zadość uczynić czytelnikom za wyrządzone krzywdy (jakim było czytanie książki). Przemieniła Ninę w zbyt marudną i roztrząsającą bezustannie swój ciężki i okrutny los, szarą, nudną dziewczynkę. Jednak to nie przeszkadza wszystkim wokół użalać się nad nią i wychwalać pod niebiosy jej dobroć, mądrość i złote serce (żebyście na pewno dobrze zapamiętali autorka co kilka stron będzie wam przypominać jak cudowna jest Nina ). Od tego całego wchodzenia Ninie w... różne części ciała, mdliło mnie i stokrotnie zachęcało do rzucenia książki w kąt. Choć jak w moim przypadku usunięcia jej z czytnika.

Innowacyjna, w porównaniu z poprzednimi tomami, narracja również się nie sprawdziła. Zaserwowano nam nie tylko perspektywę Niny, ale również Nicka. Wszystko byłoby świetnie gdyby... nie nakładały się na siebie. Czytelnicy nie mają potrzeby czytania czegoś dwukrotnie, ani tym bardziej powtarzania tych samych dialogów. Wystarczająco irytujące było to już za pierwszym razem. Nie trzeba kopać leżącego.

"Ścieżka ocalenia" zdecydowanie nie ocaliła tej serii. Nawet przesłodzone i sielankowe zakończenie niczego tutaj nie wskóra. Zresztą - czy można było się czegoś innego spodziewać? Nina zawsze otrzymywała happy end i wszystko czego chciała, choć tym razem odrobinkę musiała się napracować. Zakończenie rzeczywiście powaliło mnie na kolana, ale nie w pozytywnym sensie tego znaczenia. Było... zbyt banalne, słodkie i mdłe. Po pierwszym tomie oczekiwałam wielkiego "bum!". "Bum" było, ale w postaci wielkiego czarnego krzyżyka przekreślającego królewnę Antilie, a wraz z nią Panią Ewę Seno.

Szkoda. ~ hybrisa