Sosnowe dziedzictwo recenzja

Po książkę "Sosnowe dziedzictwo" sięgnęłam z nietypowych powodów. Najpierw bowiem miałam przyjemność zawrzeć znajomość z osobą, która zamiast frustrować się z powodu niespełnionych marzeń i poddać wątpliwym urokom emerytury, postanowiła złapać byka za rogi. W efekcie czego popełniła swą pierwszą książkę. Nieprzeczytanie jej byłoby więc w tej sytuacji po prostu nietaktem. I tu jakże sympatyczna niespodzianka.
Dzięki Marii Ulatowskiej na kilkanaście godzin lektury mogłam przenieść się do niewielkiego miasteczka na Kujawach, gdzie życie wydaje się być prawdziwszym, ludzie są życzliwi a krajobrazy koją zszargane nerwy. Każda chyba z występujących tam postaci (wyjątki nieliczne) jest po przejściach i bojach z przeciwnościami losu. One właśnie, jak nikt inny, potrafią docenić życzliwe słowo, miły gest zrozumienia i pomoc świadczoną sobie wzajemnie. To świat, w którym ratuje się porzucone psiaki, leczy zranione dusze, przywraca życiu równowagę i prawdziwe, żywe barwy. To niemal niedoścignione marzenie każdego z nas.
Książka wiele też zyskuje dzięki wątkowi opisującemu losy rodziców i dziadków głównej bohaterki. Jako warszawiance, temat powstania 1944 roku jest mi bardzo bliski. Ten poważny temat jest jednak tak zgrabnie wpleciony w fabułę, że nie obciąża książki swoim patosem. Bardziej ją tylko urealnia.
A już prawdziwym majstersztykiem autorki jest wątek uczuciowy, bo nie wiemy jeszcze, czy miłosny. Sygnał rodzącego się uczucia już jakby jest ale czy losy bohaterów potoczą się tak, jak sobie wyobrażamy, dowiemy się dopiero za pół roku. Jeśli system wydawniczy nie zawiedzie.
Pani Mario Ulatowska, za co ta kara spotyka nas, od dziś Pani wierne czytelniczki?