Solaris recenzja

Gdy sięgałam po ,,Solaris”, podchodziłam do niej dość sceptycznie, ogólnie rzecz biorąc gatunek science fiction nie jest moim ulubionym gatunkiem. Jednak w trakcie jak i po przeczytaniu tej pozycji, nabrałam nowego spojrzenia na ten rodzaj literatury.

Akcja dzieje się na stacji badawczej na planecie Solaris, gdzie przybywa główny bohater Kris Kelvin. To co wyróżnia tą planetę jest ogromny ocean, który od dawna pozostaje zagadką dla ludzi. Gdy mężczyzna trafia na stację, zaczynają dziać się różne, dziwne wydarzenia. Również zachowanie dwóch innych, znajdujących się tam naukowców, utwierdza Kelvina w przekonaniu, że dzieje się coś złego. W momencie, gdy spotyka tam swoją dawną miłość, która nie ma prawa już żyć, zaczyna szukać odpowiedzi kim ona jest. Czy wytworem jego wyobraźni, halucynacją, a może istotą stworzoną przez sam ocean?

Stanisław Lem stworzył książkę, którą nie da się jednoznacznie zinterpretować, przez co staje się niezwykle fascynująca i intrygująca. To nie tylko opowieść o chęci nawiązania kontaktu z inną cywilizacją, istotą, ale także historia o miłości, poszukiwaniu siebie, zderzenia się ze swoimi koszmarami, ale również o konfrontacji nauki z czymś czego nauka nie potrafi wyjaśnić. ,,Solaris” jest fantazją, wizją, marzeniem a także zbiorem głębokich przemyśleń i refleksji dotyczących człowieka, ludzkości czy świata.

Podróże w kosmos, odkrycie nowych planet, zjawisk jest czymś niezwykłym i ważnym w dziejach historii, jednak autor zderza czytelnika ze skutkami tego ciężaru. Osobiście podziwiam warsztat Lema, jego wyobraźnię i spojrzenie na wszechświat i ludzi w swój unikatowy sposób, dzięki czemu nie da się przejść obojętnie wobec tej książki.

Obecny rok 2021 jest Rokiem Stanisława Lema. Dlatego w tym czasie warto zwrócić szczególną uwagę na jego barwną osobę oraz poświęcić swój czas na zapoznanie się z jego twórczością.