Sny Lazurowej Wody recenzja

Władca Lazanny umiera. Zostawia po sobie dwóch synów, ale jeden jest jeszcze niemalże dzieckiem, drugi natomiast zaginął po ostatniej bitwie. A chętnych by zasiąść na Lazurowym Tronie nie brakuje. Losami państwa zmuszone jest kierować Kolegium, którego Ochmistrzowie niekoniecznie myślą o dobrze kraju i obywateli, a stawiają na piedestale własne korzyści, plus we wszystko wmieszana jest była kochanka króla, która najchętniej na tronie posadziłaby własnego syna. W dodatku wciąż nie wiadomo, co ze starszym księciem, a wojna z Kamieniogrodem przybiera nieoczekiwany obrót.

Dzieje się, dzieje, dzieje.

Złapałam książkę do rąk, zaczęłam czytać i nagle spostrzegłam, że przekroczyłam już setną stronę. Właśnie tak do połowy czytało mi się tą książkę. Zdecydowanie miałam ochotę na coś w tych klimatach, a Rafał Milcewicz okazał się autorem, który potrafi pisać o intrygach tak, by czytelnik został przez nie całkowicie pochłonięty. Po przekroczeniu znacznej części książki ilość intryg zaczyna już przytłaczać, a nowi bohaterowie wciąż pojawiają się i pojawiają. Co ja bym zrobiła bez ściągi na końcu, gdzie są oni wszyscy wypisani? Najpewniej zginęłabym w ich tłumie, a tak mogłam czerpać przyjemność z czytania. Nawet jeśli po pewnym etapie czułam się nieco przytłoczona. Nie przywykłam bowiem do takiego naładowania pałacowych spisków i ciągłej walki o tron. Całe szczęście to nie wszystko, co autor ma nam do zaoferowania!

Bohaterowie nie są czarno-biali. Każdy z nich zdaje się nosić maskę, którą czytelnik ma szansę ściągnąć. Dzięki zmienianiu narracji możemy poznać świat kilkoma parami oczu. Możemy lepiej zaznajomić się z gamą charakterów, dokładnie obejrzeć z każdej strony relacje ludzi i ujrzeć wydarzenia z zupełnie innej perspektywy. Zabieg nie dla każdego, ale mi akurat się spodobał i zdecydowanie świetnie sprawdził się przy tak zawiłej fabule. Choć „zawiła fabuła” niekoniecznie jest najlepszym określeniem, jako że autor bardzo zgrabnie ją poprowadził. Na tyle zgrabnie, że nie zgubiłam się ani razu! Aż trudno uwierzyć, że to debiut. Bo może i znalazłabym momenty, które nieco zgrzytały, ale jako całość książka prezentuje się po prostu intrygująco.

Odkryłam, że jeśli tęsknie za jakimś rodzajem literatury, to jestem w zetknięciu z nim łatwa. „Sny Lazurowej Wody” zdecydowanie bowiem mi się spodobały i zdecydowanie będę wypatrywać kolejnego tomu. Chcę wiedzieć jak poradzi sobie chociażby nowy król i co zresztą bohaterów. I może będzie czytanie znowu kosztowało mnie ogrom stresu i nerwów, ale polubiłam się ze stylem autora. Na tyle, że mam ochotę na więcej. Tylko tyle i aż tyle.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.