Śniadanie u Tiffany'ego recenzja

W ramach odstresowania (po)egzaminacyjnego sięgnęłam po najkrótszą książkę na mojej półce.

Padło na Śniadanie u Tiffany’ego najgłośniejszą i jedyną znaną przeze mnie książkę Trumana Capote’a. Oczywiście najpierw zetknęłam się z przecudowną postacią Audrey Hepburn, która wcieliła się w rolę głównej bohaterki Holly Golightly. Czytając tę książkę cały czas miałam przed oczami Audrey, a nie dziewczynę z kolorowym melanżem na chłopięcych włosach, dużymi ustami i zadartym noskiem jak przedstawia ją autor.
Holly poznajemy jako roztrzepaną, beztroską dziewczynę wiodącą bajeczne życie w Nowym Jorku. Jej życie tylko z pozoru polega na zabawie do białego rana, wykorzystywaniu bogatych mężczyzn i czerpaniu z życia tego co najlepsze. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że Holly szuka swojego miejsca na świecie. Po śmierci rodziców musiała zadbać o siebie i brata, w wieku 14 lat poślubiła doktora Golighty, lecz jej poszukiwania samej siebie dopiero się zaczęły. Stworzyła fikcję w której żyje. Tak naprawdę po przeczytaniu książki znam tylko fakty, które chciała przedstawić Holly ponieważ narratorem historii jest jej sąsiad, nie sama bohaterka. Na co dzień wesoła, idąca przez życie szybkim krokiem, przywdziewająca maskę pewna siebie dziewczyna, kilka razy otwiera się przed czytelnikami pokazując swoje słabości i to czego naprawdę pragnie. Mam wrażenie, że największym problemem Holly jest samotność, grono otaczających ją osób jest chwilową odskocznią od tego uczucia.

Niestety uważam, że gdyby nie ekranizacja tej powieści to słuch po niej by zaginął. Nie jest to historia do której się wraca, aczkolwiek wartą ją przeczytać.