Ręka Mistrza recenzja

„Czasami lalki popadają w niełaskę.
A czasami dzieci zaczynają bać się swoich lalek.”

Trudno mi cokolwiek napisać, kiedy w tym momencie widzę obrazy. Jest ich całe mnóstwo, chronologiczny ciąg wydarzeń. Po powieść sięgnęłam z powodu nazwiska; bo czy będąc wierną czytelniczką Kinga, można się wymigać od popularnej „Ręki mistrza”? Czytałam opinie, wyrobiłam już sobie pewną teorię, ale nic nie równa się z autentycznym przeżyciem, jaki miała zagwarantować ta książka.

Z początku powieść bardzo mi się podobała. Powoli King wciąga nas w życie bohaterów. Przedstawia porywczego i trudnego Edgara, jego rozchwianą żonkę Pam, dwie tak różne od siebie córki oraz przyjaciół. Jednak po tej całej paradzie ludzi miałam niesamowity apetyt na porywającą historię, od której nie mogłabym się opędzić. Tak jednak nie było. Ślamazarne tempo doprowadzało mnie do szewskiej pasji, zaś wymiana opinii na temat nowych obrazków pogłębiła jedynie ten stan; a do tego historia pewnej dziewczynki okazała się tak głupia, że na sam koniec zebrało mi się na śmiech.

Jednak jest w tej powieści pewna nostalgia, od której nie mogę się uwolnić. Ten moment, gdy bohater wrzeszczał na swoją laleczkę i nie mógł sobie przypomnieć prostego słowa; albo gdy jego przyjaciel opowiadał o losie na loterii… - takie momenty w tej książce sprawiły, że nie mogę ocenić jej niżej.

„Gdybym nie poznał miłości, nigdy nie zaznałbym łez.”