Raz, dwa, trzy... giniesz ty! recenzja

Na planie kolejnej, już czwartej, części "Jak cię zabić, kochanie?" ginie główny bohater filmu. Gdy Sebastian zostaje znaleziony martwy rozpoczyna się poszukiwanie sprawcy. Na jaw wychodzi zbrodnia z przeszłości. Ktoś eliminuje kolejnych aktorów, jakby działał według scenariusza. Jak u Agathy Christie - wszyscy są podejrzani. Jak to zwykle w podobnych przypadkach bywa ktoś poza policją podejmuje się prowadzenia śledztwa na własną rękę, a jak wiemy z licznych powieści jest to zarówno bardzo niebezpieczne, jak i nagminne zachowanie pewnych osób.
Autor wprowadził mnie w błąd, gdyż po przeczytaniu wstępu oraz opisu zbrodni sprzed lat, byłam pewna, że wiem kto jest tajemniczym mścicielem. Tymczasem w rzeczywistości zabiła inna osoba. Taka zabawa z czytelnikiem sprawia, że historia jest nieprzewidywalna, a tym samym o wiele ciekawsza.
Czytając parskałam śmiechem, choć chwilami gubiłam się w całej intrydze. W książce jest wiele dialogów, mało opisów, co nieodmiennie mnie cieszy. A jeśli już trafią się takowe, do nich także się uśmiecham. Jak wszystkie powieści autora tak i ta zapewniła mi masę dobrej zabawy. Oprócz dowcipnych dialogów i nie raz pogmatwanych - jak u Joanny Chmielewskiej - wypowiedzi bohaterów, uwagę zwraca humor sytuacyjny oraz znamienne nazwiska, oddające nie raz charakter ich nosiciela. Majak majaczy a Głuszec przynudza.
Niestety Róża Krull dostała w tej historii tylko mały epizod, nie zabrakło jednak innych ciekawych postaci.
Bohaterowie są autentyczni, ponieważ każdy z nich ma jakieś wady. Nie są to postaci idealne. Każda z nich myśli przede wszystkim o własnym interesie.

"Zna pani powiedzenie, że nie wszystko złoto, co się świeci? - Dorota odwróciła głowę w stronę Agnieszki i obrzuciła ja znaczącym spojrzeniem. - Doskonale pasuje do naszej ekipy. Mogłabym dużo opowiedzieć o tych, jak to pani powiedziała, sympatycznych osobach. Zastanawiam się tylko, co mogłaby mi pani zaproponować za to, abym przez chwilę zapomniała o tym, jak bardzo jestem dyskretna..."

Praca w show biznesie, o ile choć trochę przypomina tę z kart "Raz, dwa, trzy...", wydaje się być zarówno fascynująca jak i wykańczająca psychicznie. Dla widza zewnętrznego środowisko poznane na planie filmowym jest kopalnią pomysłów oraz źródłem dobrej zabawy jednak dla osoby zmuszonej się z tymi ludźmi dogadać może stać się istnym koszmarem. Współczuję szczerze Krzysztofowi Darskiemu, który musiał dojść do porządku z chaotycznymi wypowiedziami świadków. To trochę jak praca w domu wariatów. Cud, że pan komisarz jeszcze nie zwariował.
Jeśli lubicie się pośmiać, polecam komedie Aleka Rogozińskiego.