Szymek recenzja

Nie znam autora, to moja pierwsza książka, nie czytałam jej recenzji, po prostu popatrzyłam na okładkę i stwierdziłam, że muszę ją przeczytać.

Wrocław lata 90, pewnego dnia na torach staje piętnastoletni Szymon i rzuca się pod pociąg, samobójca, pewnie nieszczęśliwa miłość, nic niezwykłego, chociaż tragedia ogromna. Gdy parę dni później jego brat Tomek skacze z dachu i ginie na miejscu, policja zaczyna się zastanawiać co pchnęło ich do takiego kroku.
Śledztwem zajmuje się Piotr Żmigrodzki, policjant który jest alkoholikiem przez wydarzenia z przeszłości. Jego partnerem zostaje młody policjant i to właśnie oni chcą zbadać jakie wydarzenia spowodowały samobójstwo obu braci, prawda okaże się wstrząsająca.

Homoseksualizm w latach 90, wtedy nie było gejów a pedały, których trzeba było gnębić bo społeczeństwo nawet nie dopuszczało do siebie słowa tolerancja, każdy musiał być tak sam, każde wyłamanie się w obojętnie jakiej kwestii budziło bunt, niezadowolenie i szykany. Młody chłopak, pierwsza klasa technikum, niestety ktoś go zobaczył w dwuznacznej sytuacji i zaczyna się szykanowanie, bicie, chłopak nie ma życia w szkole. Ubliżają mu przy nauczycielach, przychodzi pobity do domu, zero reakcji ze strony dorosłych, nastolatek zostaje ze swoimi problemami pozostawiony sam sobie, nie ma nawet z kim porozmawiać, wszystko trzyma w sobie, nikt też nie pyta, tak jest wygodniej.

Ta historia to ogromna dawka mocnych emocji, wstrząsa i na pewno na długo nie pozwoli o sobie zapomnieć. Równolegle do historii Szymka mamy obraz polskiego policjanta i jego problemów, a cała opowieść dzieje się dwutorowo, poznajemy Szymka w najgorszym dla niego czasie, jego emocje i ból, po to by za chwile przeskoczyć do tego co działo się po samobójstwie i jak w tym wszystkim odnajduje się jego rodzina i jak radzi sobie Żmigrodzki.
Nie takiego zakończenia się spodziewałam, mam nadzieję że będzie druga część i już jestem jej ciekawa.
Polecam bardzo mocna historia, poruszająca i pokazująca, że nie można być obojętnym na niczyją krzywdę, a z dziećmi po prostu trzeba rozmawiać.

Polecam