Taka piękna śmierć recenzja

"Dziewczyna była młoda i piękna, choć na swój sposób przerażająca. Biel jej skóry kontrastowała z czarnymi włosami. Ciemne gęste rzęsy, wyraźnie zarysowane kości policzkowe... i tylko sine usta odbierały złudzenie, że dziewczyna po prostu śpi. Zero krwi, zero siniaków, tylko młodość i uroda. Piękna śmierć."

Z odrobinką gotyckiego klimatu i z nutką romantyzmu zaczyna się ta historia. Romans grozy. Czarny kruk i czysta, niewinna dziewczyna.

To tylko początek, potem jest już samo życie, przytłaczające codziennością, problemami i wyzwaniami. Życie, które traci swój romantyzm.
Zaczyna się śledztwo, starszy aspirant Michał Góralski za wszelką cenę, będzie chciał dotrzeć do sedna sprawy.
Paulina, tak miała na imię bohaterka tej historii.

Autorka krok po kroku odziera z romantyzmu śmierć tej młodej dziewczyny.
Wstrząsający jest finał tej historii, tym bardziej, że inspiracją do niej były prawdziwe wydarzenia.

We współczesnym świecie jesteśmy samotni, samotni wśród ludzi.
Każdy doświadcza tego przejmującego uczucia samotności. Świadomości, że rodzimy się i umieramy sami.

Depresja. Depresja wśród młodych ludzi to złożony i skomplikowany problem. Nie ma jednej właściwej drogi w postępowaniu z osobą z depresją. Depresja potrafi się kamuflować, jest niewidzialna, trudno ją dostrzec w drugim człowieku, kiedy każdemu doskwiera życie.
Wiem, że ludzie bywają bezradni i nie wiedzą jak się zachować wobec osób cierpiących na depresję, szczególnie tych, którzy się izolują.
Trzeba mieć siłę samemu prosić o pomoc, inaczej powoli pochłania ta rozpacz, lub ktoś może wykorzystać tę bezsiłę.

Kto jest winny śmierci tej dziewczyny?
Czy da się w ogóle wskazać winnego?

A może to współczesny świat jest temu winny? Znieczulica, brak empatii, pęd życia i brak umiejętności uważnego spojrzenia na drugiego człowieka.
Tylko że to my tworzymy ten świat.
To nie jest świat dla słabych, wrażliwych ludzi i to jest, w tym wszystkim najsmutniejsze.

Autorka ostro traktuje rodzinę tej dziewczyny. Nie znajduje dla niej usprawiedliwienia.
Rodzina bez czułości, która wypuszcza w złowrogi świat samotne, zagubione dziecko.
Ale to dorastające dziecko, jest człowiekiem wolnym w decyzjach, z własną świadomością i odbiorem świata, nie musi powielać błędów rodziców.
Każdy z nas wychodzi z mniejszymi lub większymi traumami, nikogo to nie oszczędzi.

Magdalena Majcher napisała, że nie znalazła się żadna osoba, która chciała pomóc Paulinie. A ja osobiście mam poczucie, że Paulina nie chciała tej pomocy, że powoli osuwała się w ten mrok, aż znalazł się ktoś, kto to wykorzystał.
Złe rzeczy wydarzyły się w życiu Pauliny, sytuacje, które ją złamały. Czy naprawdę ktoś mógł ją z tego wyrwać, jeśli sama tego nie chciała?


Magdalena Majcher w swoich historiach potrafi wywołać silne emocje i refleksję. Bez ogródek potraktowała tu środowisko Pauliny. Nie ma dla nich usprawiedliwienia, nie daje im rozgrzeszenia.
To dobrze opowiedziana historia. I nie mam zamiaru krzyczeć na autorkę, że tak ją zakończyła.
Dla mnie to było idealne zakończenie. To wciąż trwa, gdzieś na świecie, wciąż są osoby, takie jak Paulina.
P.S. To nie jest powieść True Crime, to fikcja inspirowana pewnymi zdarzeniami, ale to dobra współczesna powieść obyczajowa. Polecam.