Słodka trucizna recenzja

„Podobno czas leczy rany. To kłamstwo. Ból napędza poczucie winy i roznieca ogień za każdym razem, gdy płomienie przygasają”.

Charlotte i Kellan to młodzi ludzie, dla których los nie był łaskawy, noszą na swych bakach przygniatający, bolesny ciężar. W walentynki dość nieoczekiwanie spotykają się na dachu wieżowca, by zakończyć życie. To spotkanie, rozmowa miało dla nich pozytywny wydźwięk. Zaprzyjaźnili się i wspólnie zawarli pakt. Od teraz co roku we walentynki będą spotykać się na tym dachu, by szczerze porozmawiać, dodać sobie otuchy. Jednego roku, jedno z nich nie przychodzi na spotkanie, złamało obietnicę.

Cóż to była za przejmująca, emocjonalna lektura. Fabuła ciekawie utkana, zabiera nas w trudny świat młodych ludzi, wzajemnych zależność, problemów, którym tak trudno sprostać. Autorka ma lekkie, naturalne pióro, czytanie pomimo trudnej tematyki od początku do końca było przyjemnością. Ciekawie, barwnie ukazane osobowości bohaterów. Wyraźnie czujemy emocje, wewnętrzne rozterki, porywy serca, które stają się ich udziałem.

„Ludzie uwielbiają uśmiechy. Bez nich czują się nieswojo. Uśmiechy mówią: wszystko w porządku. Nie zwracaj na mnie uwagi. Nie przyglądaj mi się zbyt uważnie. Innymi słowy: uśmiechy to sugestia, by niczym się nie przejmować”.

Piękna, wręcz słodka okładka jest bardzo myląca. W tej powieści mało jest słodyczy, od pierwszych stron powieść chwyta za serce, porusza, chwilami razem z bohaterami wyraźnie odczuwamy ich ból. Nie jest to zwykły romans, ta powieść to coś zdecydowanie więcej. Autorka porusza trudne, bolesne tematy, robi to z wyczuciem i empatią. Skomplikowane relacje rodzinne, uwierające, niegasnące poczucie winy, żal, który sieje spustoszenie i niszczy od środka. Brak akceptacji, hejt, poniżanie, depresja, bolesna strata, przeżywana żałoba, niemoc. Podejmowane tragiczne w skutkach decyzji, kruchość życia.

Smutna, przejmująca, realna opowieść. Powieść daje do myślenia, ukazuje, że pomimo przeciwności losu warto walczyć o siebie i o innych. Nie zawsze możemy tę walkę wygrać, jednak dopóki nie przyjdzie ostateczność, nadzieja jest zawsze. Serdecznie polecam.