Ślepiec recenzja

Bardzo dobra książka. Opowiada o historii genialnego lekarza, uwikłanego w alkoholizm, skrzętnie ukrywany przed całym światem. Powieść Zdecydowanie nie pozostawia obojętnym. Niektóre opisy, wręcz brutalne w swojej prawdziwości poruszają struny duszy powodując obrzydzenie do nałogu. I bardzo dobrze, bo każdy nałóg to tragedia nie tylko osoby uzależnionej ale i jej rodziny, przyjaciół, współpracowników, całego otoczenia. Jednocześnie Autor absolutnie nie potępia bohatera, nie dyskredytuje go, w doskonały sposób dokonuje analizy jego postaci wyjaśniając, że nałóg to nie zawsze świadomy i dobrowolny wybór, ale w jego przyczynie leży wiele złożonych kwestii poczynając od dzieciństwa, od złych relacji, od deficytów emocjonalnych, przez presję, ale też i wrażliwość człowieka. Główny bohater przeżywa przeróżne stany, zmaga się z samym sobą, doświadcza całej karuzeli emocjonalnej jednocześnie trwając w nieustannym lęku , że ktoś odkryje jego sekret, że zburzy to jego karierę i wizerunek geniusza. Pozornie wyniosły człowiek, oschły i hardy w swojej głębi jest bezbronny i targany dramatyzmem swojej sytuacji. Autor doskonale oddaje tragizm sytuacji, pokazując nie tylko świat doktora, ale i jego rodziny i wszystkie konsekwencje przeróżnych jego decyzji. Książka bardzo pochłania czytelnika, podobała mi się narracja, zwroty akcji, doskonała analiza psychologiczna. Jednocześnie atrakcyjne jest umiejscowienie akcji w otoczeniu medycznym, spotykamy ciekawe przypadki medyczne, fachowe nazewnictwo, realia życia szpitalnego środowiska medycznego. Dla mnie pięknym bohaterem jest też żona profesora, pozornie cicha, ale odgrywającą ogromną rolę w życiu doktora i jego zmaganiach, niejako będąca spojeniem , trzymającym całą rodzinę razem w tej niewątpliwie bardzo trudnej dla wszystkich sytuacji. W mojej opinii książka jest naprawdę świetna. Pokazuje tragizm nałogu, jednocześnie nie potępiając człowieka. Pokazuje walkę, zmagania, upadki i powstawania ,ale i ogromne znaczenie wsparcia bliskich w wychodzeniu z nałogu. Nałóg to zawsze dramat. Nawet gdy już zapada decyzja o próbie wyjścia z niego to nie zawsze jest przesądzone, że to się uda. Ale zawsze warto walczyć.